negatieve rentevoeten

Hoe gevaarlijk zijn negatieve rentevoeten? Als we de BIS mogen geloven, mag het gevaar niet onderschat worden. De Bank for International Settlements, zoals ze voluit heet, trekt aan de alarmbel wat negatieve rentevoeten betreft. Uiteindelijk dreigt de politiek van de centrale banken tegen een muur aan te botsen. De ingrepen van de centrale bankiers zouden geen enkel effect meer hebben en dat is op zijn zachtst gezegd verontrustend te noemen. De vraag is echter wie nog weet hoe het nu verder moet.

In oktober van vorig jaar ontdekten de analisten van Bank of America iets merkwaardigs. Ondanks het feit dat obligaties voor een bedrag van meer dan 2500 miljard dollar een negatieve rente opleverden, werd er niet minder maar wel meer gespaard. Blijkbaar liet de man in de straat zich niet afschrikken door de negatieve rentevoeten. Of deze trend op langere termijn bevestigd zal worden, moet nog afgewacht worden. Sommige economen hebben er Keynes nog eens op opengeslagen om te kijken wat deze vooraanstaande econoom over deze zaak te zeggen had.

De voorgeschiedenis van de negatieve rentevoeten is er eentje van veel vallen en weinig opstaan. Het is namelijk het verhaal van quantative easing, het programma van monetaire verruiming dat door de centrale banken in de afgelopen jaren met grote gretigheid werd toegepast. Maar inmiddels is duidelijk geworden dat die qe, de afkorting van quantative easing, simpelweg niet werkt. Vraag maar aan de Japanse centrale bank, die tegenwoordig het antwoord schuldig moet blijven als gevraagd wordt wat ze nog kan doen om de economie te stimuleren.

De IJstijdtheorie wordt eindelijk herdacht en dat is alleszins de moeite van het vermelden waard. Met het begrip ‘ijstijd’ zullen veel beleggers het moeilijk hebben op een moment dat iedereen de mond vol heeft over de opwarming van de aarde. Maar deze theorie werd ontwikkeld door iemand die op de beurs van Wall Street bekend als de permabeer, oftewel een pessimist in hart en nieren. Albert Edwards van Société Générale kan met de beste wil van de wereld inderdaad niet als een vrolijke jongen beschouwd worden.

Voor zowat iedereen die met kennis van zaken mag spreken, is het duidelijk dat de toekomst van het huidig monetair systeem in het verleden gelegen is. Of met andere woorden: we zijn ergens tegen een plafond gebotst, verder kunnen we niet meer. De overheden hebben hun toevlucht moeten nemen tot maatregelen die eigenlijk aan het ongelooflijke grenzen: currency wars, negatieve rentevoeten en de war on cash. Eigenlijk wordt ons de volgende boodschap gegeven: sorry, maar we weten het zelf ook niet meer.