In oktober van vorig jaar ontdekten de analisten van Bank of America iets merkwaardigs. Ondanks het feit dat obligaties voor een bedrag van meer dan 2500 miljard dollar een negatieve rente opleverden, werd er niet minder maar wel meer gespaard. Blijkbaar liet de man in de straat zich niet afschrikken door de negatieve rentevoeten. Of deze trend op langere termijn bevestigd zal worden, moet nog afgewacht worden. Sommige economen hebben er Keynes nog eens op opengeslagen om te kijken wat deze vooraanstaande econoom over deze zaak te zeggen had.
Volgens Keynes moeten negatieve rentevoeten onvermijdelijk leiden tot een verandering in hun spaargedrag. De klassieke spaarmethodes worden in de steek gelaten om op zoek te gaan naar segmenten in de markt waar wel nog rendement te rapen valt. Een andere mogelijkheid is dat de spaarder een consument wordt en op zoek zal gaan naar goederen en diensten die vandaag goedkoper gekocht kunnen worden dan morgen. En dat laatste is natuurlijk de bedoeling van de centrale banken, die natuurlijk de bedoeling hebben om de economie te stimuleren.
Maar het ziet er naar uit dat de centrale banken op het verkeerde paard hebben gewed. Deutsche Bank vestigt de aandacht op de paradox verbonden aan negatieve rentevoeten die momenteel in Japan wordt vastgesteld. De NIRP-politiek blijkt daar geenszins te werken. De man in de straat blijkt nog meer te sparen, alleen gebeurt dat niet meer via de banken. Het geld wordt van depositorekeningen gehaald want iedereen begint te vrezen dat zijn appeltje voor de dorst (bestemd voor de oude dag) in rook zal opgaan.
Of met andere woorden: NIRP of negatieve rentevoeten zullen niet werken, in eerste instantie zal de deflatie zelfs nog een duwtje in de rug krijgen. Dat betekent dat er voor de centrale banken maar één wapen ter beschikking blijft: helicopter geld of het rechtstreeks uitreiken van geld aan de consumenten in de hoop dat deze alstublieft toch meer zullen gaan consumeren. Maar hier wringt meteen een ander schoentje: deze politiek zal onvermijdelijk leiden tot hyperinflatie. De centrale bankiers hebben met andere woorden de keuze tussen de pest en de cholera, maar aan het einde van de rit lijkt hyperinflatie onvermijdelijk. In de verte wenkt een scenario zoals tijdens de republiek van Weimar.
