De positieve PPI’s moeten uiteraard nog door andere indicatoren bevestigd worden, maar het ziet er naar uit dat we mogen uitkijken naar een lente met nog meer optimistische geluiden. De vraag blijft echter op dat optimisme terecht is. We mogen namelijk niet vergeten dat het economisch plaatje nog altijd sterk wordt beïnvloed door het gedrag van de centrale bankiers.
Op de obligatiemarkten is de situatie stilaan hopeloos geworden. Steeds meer obligaties leveren een negatief rendement op. Dit fenomeen kan tijdelijk wel opgevangen worden, maar het spreekt voor zichzelf dat er bekeken over de lange termijn problemen kunnen ontstaan. Wie wil namelijk nog obligaties kopen wanneer daar een vergoeding voor moet worden betaald? Niemand is zo gek om dit te doen. Voorlopig redden de centrale banken de meubelen nog door allerlei obligaties op te kopen, maar het spreekt voor zichzelf dat dit niet eeuwig kan blijven duren.
Achteraf bekeken was de euro toch niet voor iedereen een goede zaak, want een eenheidsmunt kan onmogelijk op maat van iedereen gemaakt worden. Voor sommige deelnemende landen is de euro te groot, voor andere landen dan weer te klein. Het probleem is eigenlijk bekend: de Europese Unie is een monetaire maar geen politieke unie. Zonder een fiscale harmonie zullen de nadelen van de euro vroeg of laat altijd aan het licht komen. Maar berouw komt altijd na de zonde, we zitten in het euroschuitje en zullen verder moeten roeien.
Want wat blijkt? De Amerikaanse economie is helemaal niet sterk genoeg om hogere rentevoeten aan te kunnen. De recent gepubliceerde macro-economische indicatoren vielen meestal tegen, wat betekent dat de economische motor regelmatig aan het sputteren slaat. Maar Yellen is naar de buitenwereld toe gedwongen om het spel hard te spelen, ze kan er met geen stok bereid toe worden gevonden om haar ongelijk te bekennen. En dat is precies wat ze uiteindelijk toch zal moeten doen.
Er zijn in het Avondland nog wel een paar andere landen in min of meer hetzelfde bedje ziek, soms zelfs zieker dan we zouden denken. Portugal is het volgende economisch rampgebied in Europa, zo blokletterde onlangs de Spaanse krant El Pais. Dat zal menigeen verwonderen, want rond Portugal is het de jongste jaren relatief stil gebleven. Daarbij zouden we bijna over het hoofd zien dat dit land nog niet zo heel lang geleden evenals Griekenland gered moest worden. Wat bedoelt El Pais wanneer deze krant schrijft dat Portugal eveneens in de knel zit?
Op de obligatiemarkten is de situatie stilaan hopeloos geworden. Steeds meer obligaties leveren een negatief rendement op. Dit fenomeen kan tijdelijk wel opgevangen worden, maar het spreekt voor zichzelf dat er bekeken over de lange termijn problemen kunnen ontstaan. Wie wil namelijk nog obligaties kopen wanneer daar een vergoeding voor moet worden betaald? Niemand is zo gek om dit te doen. Voorlopig redden de centrale banken de meubelen nog door allerlei obligaties op te kopen, maar het spreekt voor zichzelf dat dit niet eeuwig kan blijven duren.
In de eerste 3 maanden van dit jaar is de goudprijs met 16,10% gestegen en daarmee was dit de beste start van een kalenderjaar sinds 1974. Daarnaast mogen we ook spreken van het beste kwartaal voor het goud sinds het derde kwartaal van 1986. Geen enkele andere grondstof heeft in 2016 tot dusver beter gepresteerd. Bovendien ziet het er naar uit dat we het beste nog moet krijgen, op de goudmarkt blijft de zon schijnen. De vraag naar goud blijft op hoog niveau en dat belooft voor de rest van dit jaar.
In de Verenigde Staten laait de discussie over de monetaire politiek zoals die door de Amerikaanse centrale bank wordt gevoerd torenhoog op. Alles draait om een normalisering van de rentestand, een onderwerp waar momenteel heel wat rond te doen is. Janet Yellen maakt zich sterk dat ze in staat zijn om de basisrente ‘ergens’ in de loop van dit jaar opnieuw zal kunnen verhogen. Momenteel gaat ze uit van een dubbele renteverhoging, zonder dat de FED-president daar een datum op kan plakken.
In oktober van vorig jaar ontdekten de analisten van Bank of America iets merkwaardigs. Ondanks het feit dat obligaties voor een bedrag van meer dan 2500 miljard dollar een negatieve rente opleverden, werd er niet minder maar wel meer gespaard. Blijkbaar liet de man in de straat zich niet afschrikken door de negatieve rentevoeten. Of deze trend op langere termijn bevestigd zal worden, moet nog afgewacht worden. Sommige economen hebben er Keynes nog eens op opengeslagen om te kijken wat deze vooraanstaande econoom over deze zaak te zeggen had.
