negatieve rentevoeten

Dat heeft onder andere te maken met het feit dat de kredietwaardigheid van de centrale banken steeds meer onder druk komt te staan. De Japanse centrale bank heeft als eerste de handdoek in de ring gegooid en de verwachting is dat andere centrale banken binnen afzienbare tijd gaan volgen. De Bank of Japan heeft de citroen volledig uitgeperst, haar arsenaal aan middelen is uitgeput zonder dat de gewenste resultaten werden bereikt. Het falen van de centrale bankiers houdt ook steeds meer fondsbeheerders wakker.

Inmiddels heeft zich een nieuwe fan van het goud aangemeld en eentje die nog wel als niet van de minsten omschreven kan worden. Het betreft namelijk niemand minder dan Willem Buiter, de bekende analist van Citigroup. Buiter, die in feite een Nederlander is, wordt door de goudkevers nochtans niet op de handen gedragen vanwege vroegere uitspraken over de edelmetalen. Want de Citigroup- man is zeker geen fan van het eerste uur. Het tegendeel is eerder het geval, want hij adviseerde in het verleden om GEEN goud te kopen.

Maar plots blijken die oh zo veilige obligaties toch niet zo veilig te zijn. En met de rendementen valt het daarenboven ook nog eens flink tegen. Duitse, Zwitserse, Japanse en Nederlandse obligaties met een looptijd van 10 jaar bieden momenteel negatieve rentes. De beleggers zitten uiteraard niet te springen om te moeten betalen voor een obligatie in portefeuille te mogen nemen. Zelfs de Italiaanse en Spaanse staatsobligaties, die bezwaarlijk als superveilig mogen beschouwd worden, leveren een rendement van minder dan 1% op.

Maar dat is maar een deel van het probleem, want in de sociale zekerheid is er eveneens een tekort dat in dit geval zelfs oploopt tot 40.000 miljard dollar. Bij dergelijke bedragen kunnen we ons nog moeilijk een voorstelling maken, ze zijn simpelweg gigantisch groot. Het gat in de pensioenen heeft betrekking op de pensioenkassen voor overheidsambtenaren die werken voor stad, federale staat of andere overheden. De kans dat het probleem van de pensioenfondsen nog kan opgelost worden, is zo goed als nul.

Waarom slagen de centrale planners er maar niet in om de inflatie nieuw leven in te blazen?, zo luidt dan ook de vraag van 1 miljoen. Morgan Stanley denkt het antwoord op die vraag te hebben gevonden. En dat antwoord heeft, misschien niet verrassend, iets met China te maken hebben. De Chinezen laten hun yuan alsmaar in waarde verminderen en dat blijft niet zonder gevolgen voor de economie in de rest van de wereld. Zowel de Verenigde Staten als Japan en Europa krijgen te maken met deflatie die vanuit China geïmporteerd wordt.