centrale banken

Door de stijging van de goudprijs zijn ook de goudmijnaandelen weer in de kijker gekomen. Volgens sommige analisten blijven die historisch gezien goedkoop en is er dus nog (veel) ruimte voor een verdere stijging. De relatieve waarde van de mijnaandelen ten opzichte van het goud zelf bevindt zich nog steeds in de buurt van het dieptepunt voor de afgelopen 15 jaar. In vergelijking met de bewezen reserves zijn de mijnbouwaandelen nog steeds bijna 20% goedkoper dan een jaar geleden. Dat betekent dat er nog heel wat opwaarts potentieel beschikbaar is.

Waarom slagen de centrale planners er maar niet in om de inflatie nieuw leven in te blazen?, zo luidt dan ook de vraag van 1 miljoen. Morgan Stanley denkt het antwoord op die vraag te hebben gevonden. En dat antwoord heeft, misschien niet verrassend, iets met China te maken hebben. De Chinezen laten hun yuan alsmaar in waarde verminderen en dat blijft niet zonder gevolgen voor de economie in de rest van de wereld. Zowel de Verenigde Staten als Japan en Europa krijgen te maken met deflatie die vanuit China geïmporteerd wordt.

We hebben in het afgelopen decennium al 2 eerdere crisissen beleefd en die zijn als een nauwkeurige analyse wordt gemaakt beiden het gevolg van het feit dat de ganse wereld in één groot schuldenbad is ondergedompeld. Het aangaan van schulden was volgens de centrale bankiers het middel bij uitstek om de bestaande problemen op te lossen. Eigenlijk komt deze aanpak neer op een foutieve interpretatie van Maynard Keynes: maak schulden en alles zal wel in orde komen. Wat dus uiteindelijk niet het geval is. Maar hadden we dat niet op voorhand kunnen weten?

Ten aanzien van China lijken de wereldwijde beleggers gerustgesteld door de verbeterde economische prestaties van het land als gevolg van het tijdens het eerste kwartaal aangekondigde herstelplan. Dit geldt echter niet voor de Chinese beleggers, aldus Carmignac. Maar deze verbetering gaat vergezeld van een forse verhoging van het economische en financiële risico op middellange termijn.

Verschillende analisten vrezen dat het keerpunt stilaan wordt bereikt. Het verzet tegen de politiek van de centrale banken weerklinkt geleidelijk aan steeds sterker, zelfs de politici zijn niet meer akkoord met wat de centrale bankiers er van bakken. Zowel spaarders als kleine bedrijven voelen de pijn van de negatieve rentevoeten steeds scherper. Dat geldt op de eerste plaats voor Japan en voor Europa, waar het gros van de negatieve rentevoeten geconcentreerd zitten. Volgens een recente berekening van Fitch Ratings gaat het nu al om een totaal bedrag van 10.400 miljard dollar.