Verenigde Staten

De tijdbom van de pensioenen tikt wereldwijd rustig verder, zo werd onlangs gewaarschuwd. De verantwoordelijken voor het ondermijnen van ons pensioenstelsel zijn uiteraard onze overheden, want niemand anders is in staat om zoveel dwaasheden op zo korte tijd opeen te stapelen. Het pensioenprobleem heeft overigens wereldwijde vorm aangenomen, want zowel in de Europese Unie, het Verenigd Koninkrijk, de Verenigde Staten als in Japan steven de pensioenen op een ondoordringbare muur af. De klap wanneer die muur wordt geraakt, zal hevig zijn.

De afgelopen maanden is het wat stiller geworden rond het zeepbellenverhaal. Het deuntje over de zogenaamde ‘bubbles’ klonk inderdaad ook wat afgezaagd. De analisten struikelden over elkaars voeten om overal zeepbellen te signaleren, met de bijbehorende waarschuwing dat die ‘bubbles’ op het punt stonden om te imploderen. Maar de knallen van die implosies hebben onze toren tot dusver nog niet bereikt, om de simpele reden dat ze niet zijn gebeurd. En dus houdt iedereen zich maar gedeisd, in afwachting van wat er gaat komen.

Er is al veel te doen geweest over de kwakkelende economie waar we mee geconfronteerd worden. Het verhaal klinkt ongeveer als volgt: de centrale banken hebben hun ‘golden touch’ verloren en krijgen de economie niet meer gestimuleerd. Dat heeft tot gevolg dat heel wat jobs zijn verloren gegaan in sectoren die meestal goed betalen. Bovendien zijn een groot aantal andere banen verhuisd naar lageloonlanden. Of nog maar te zwijgen van de automatisering, die nogmaals miljoenen banen zal doen verdwijnen.

De 21ste eeuw heeft in de Verenigde Staten vooral in het kader gestaan van de strijd tegen het terrorisme. De gebeurtenissen van 9/11 liggen voor eeuwig op het netvlies van de Amerikanen gebrand, geen enkele rechtgeaarde inwoner van het land wil dat er nog ooit iets dergelijks plaatsvindt. Dus heeft niemand geprotesteerd tegen de enorme bedragen die de regering in Washington heeft uitgetrokken voor wat de ‘war on terror’ wordt genoemd. De jongste tijd wordt echter gewaarschuwd dat de VS mogelijk de verkeerde vijand in het vizier hebben.

We trappen uiteraard een open deur in door te stellen dat de wereld niet vies is van schulden te maken. Meer zelfs, soms krijgen we de indruk dat onze overheden hun uiterste best doen om het wereldrecord schulden maken te verbeteren en als het even kan zelfs zo snel mogeljik. Maar dan schiet ons een spreekwoord te binnen dat al vaker zijn degelijkheid heeft bewezen: de kruik gaat zolang te water tot ze barst. De kans is groot dat we schulden zullen blijven maken tot we met de rug tegen de muur komen te staan. En dan zal het te laat zijn om van koers te veranderen.