Er is al veel te doen geweest over de kwakkelende economie waar we mee geconfronteerd worden. Het verhaal klinkt ongeveer als volgt: de centrale banken hebben hun ‘golden touch’ verloren en krijgen de economie niet meer gestimuleerd. Dat heeft tot gevolg dat heel wat jobs zijn verloren gegaan in sectoren die meestal goed betalen. Bovendien zijn een groot aantal andere banen verhuisd naar lageloonlanden. Of nog maar te zwijgen van de automatisering, die nogmaals miljoenen banen zal doen verdwijnen.
Die verdwenen of nog bedreigde banen werden traditioneel ingevuld door wat de middenklasse wordt genoemd: die categorie van de bevolking die haar boterham goed verdient en die dan ook vlot consumeert. Maar eigenlijk zouden we hier de verleden tijd moeten gebruiken, want het uur van het einde van die middenklasse lijkt te zijn geslagen. Steeds meer leden van die klasse belanden in de werkloosheidsstatistieken, met als gevolg dat ze hun koopkracht grotendeels verliezen.
De dood van de middenklasse zal niet zonder gevolgen blijven en die gevolgen zijn al zichtbaar. Volgens een studie uitgevoerd door de Amerikaanse grootbanken is het percentage armen in de Verenigde Staten nu al groter dan het Indiase percentage. Bovendien zou het percentage armen al op hetzelfde peil staan als het Afrikaanse. De negatieve evolutie valt bovendien niet te stuiten, de Amerikanen worden met z’n allen steeds armer.
In de ‘New Normal’ wordt het leven met andere woorden steeds harder en harder. Voorlopig worden de ergste gevolgen van de toegenomen armoede nog opgevangen door onze overheid en het door haar uitgebouwde stelsel van sociale zekerheid. Maar de poten onder de stoel van dat stelsel worden geleidelijk aan ondergraven. Wanneer de overheid niet langer in staat zal zijn om de opmars van de armoede af te remmen, mogen we een explosie van het aantal armen verwachten. Met alle gevolgen van dien.
