Chinezen

We weten al geruime tijd dat de cijfers over de Chinese economie met een stevige korrel zout genomen moeten worden. China is een land met een centraal geleide economie en dat betekent in de praktijk dat de overheid beslist met welk percentage de economie mag groeien. En, wonder boven wonder, uiteindelijk blijken de BBP-cijfers altijd overeen te stemmen met het door Beijing vooropgestelde objectief.

Die wou namelijk de bondgenoten mee laten betalen voor de (verloren) oorlog in Vietnam. Maar helemaal vergeten is de goudstandaard na meer dan 45 jaar niet, regelmatig wordt er gespeculeerd naar een terugkeer van goud in welke vorm dan ook als basis van ons financieel systeem. Dromen van een pure goudstandaard is echter hoe dan ook bedrog. Die zal er in zijn oude vorm nooit meer komen.

Hoe naïef kan iemand zijn? Heel naiëf blijkbaar, want onze overheid blijft rotsvast geloven in Keynesiaanse oplossingen voor de huidige problemen. Ze worden daarin gesteund door een stelletje economen die eigenlijk nooit ver buiten hun universiteitslokalen zijn geweest. Want er is één zaak die ze maar niet kunnen begrijpen. Schulden zijn niet de oplossing maar wel de oorzaak van het huidige schuldenprobleem.

We trappen ongetwijfeld een open deur in door te stellen dat we leven in een wereld die op schulden is gebouwd. Het aangaan van schulden is de gewoonste zaak van de wereld geworden en dus doet iedereen vrolijk aan dit spelletje mee. Inmiddels lijkt er zelfs een recordrace aan de gang te zijn met als inzet én opperpalm de titel van grootste schuldenmaker in de wereld. Wie slaagt er in om op zo kort mogelijke termijn zo veel mogelijk schulden te maken?, daar komt het ongeveer op neer.