hyperinflatie

Het opgeven van de goudstandaard heeft achteraf bekeken de kans geboden om het bancair systeem te gebruiken om op grote schaal schulden te maken. Een evolutie die we ons nu ongetwijfeld beklagen, want in feite is de situatie compleet uit de hand gelopen. In het verband met de goudstandaard is het de moeite waard om eens te kijken naar de houding van Alan Greenspan, de voorganger van Ben Bernanke aan het hoofd van de Amerikaanse centrale bank. In de periode voorafgaande aan zijn periode als FED-president was Greenspan een groot voorstander van de goudstandaard.

We leven in een tijdperk dat gekenmerkt wordt door een volledige afwezigheid van inflatiegevaar. Deze stellingname is misschien enigszins overdreven, want in de verte begint er zich toch iets af te tekenen wat in de verte op inflatie kan wijzen. Dat is meer bepaald in de Verenigde Staten het geval, zij het voorlopig nog slechts in zeer beperkte mate. Maar reden tot panikeren is er zeker nog niet, want Europa kreeg in maart nog maar eens met negatieve inflatie (zeg maar deflatie) af te rekenen. Het probleem is echter dat de wereld het zicht op het fenomeen inflatie compleet is verloren.

De Europese Centrale Bank schuwt de grote middelen niet om de economie terug aan de praat te krijgen. Het programma voor quantative easing van de ECB werd met nogmaals 20 miljard dollar per maand opgetrokken, de rente voor het depositovenster werd verlaagd tot minus 0,40%. Maar de grote vraag blijft uiteraard of dergelijke paardenmiddelen zullen volstaan om de langgezochte oplossing te brengen. Veel economen vrezen dat Mario Draghi aan het hoofd van de ECB alleen maar dwaze dingen heeft gedaan.

Is de stijging van de prijzen voor commodities de voorbode van een (hyper)inflatiegolf? Een interessante vraag, waarop we het antwoord voorlopig echter schuldig moeten blijven. Op het eerste gezicht lijkt deflatie momenteel het grootste economische gevaar waar de westerse wereld mee wordt geconfronteerd. Vooral Europa en Japan slagen er niet of nauwelijks in om aan de klauwen van het deflatiegevaar te ontsnappen. Op het eerste (en ook het tweede) gezicht is er van inflatiegevaar dus geen sprake. Dat blijkt bijvoorbeeld ook uit de evoluties op de obligatiemarkt.

Dat het economisch momenteel niet allemaal rozengeur en maneschijn is, zal iedereen inmiddels wel begrepen hebben. De centrale banken doen krampachtig hun best om de economie weer op de rails te krijgen, tot dusver echter zonder veel succes. Onderhuids is er iets wat de economische groei afremt. Blijkbaar beseft men van overheidszijde nog altijd niet dat de zaken op de verkeerde manier aangepakt worden. De centrale bankiers proberen nog steeds de vraagzijde te stimuleren, terwijl het probleem zich daarentegen aan de aanbodzijde situeert.