Onder de goudstandaard was het leven achteraf bekeken misschien een stuk makkelijker. Er mocht namelijk niet meer geld gedrukt worden dan gedekt was door het goud opgeslagen in de kluizen van de centrale banken, zo zou de situatie simplistisch uitgedrukt kunnen worden. En dat betekent ook dat er geen sprake was van het uitgebreid aangaan van schulden. Maar de tijd van de goudstandaard ligt nu al enkele decennia achter ons en de wereld ziet er inmiddels heel anders uit. Het aangaan van schulden is de gewoonste zaak van de wereld geworden.
Het opgeven van de goudstandaard heeft achteraf bekeken de kans geboden om het bancair systeem te gebruiken om op grote schaal schulden te maken. Een evolutie die we ons nu ongetwijfeld beklagen, want in feite is de situatie compleet uit de hand gelopen. In het verband met de goudstandaard is het de moeite waard om eens te kijken naar de houding van Alan Greenspan, de voorganger van Ben Bernanke aan het hoofd van de Amerikaanse centrale bank. In de periode voorafgaande aan zijn periode als FED-president was Greenspan een groot voorstander van de goudstandaard.
En van goud als belegging, uiteraard. Hij schreef in die tijd uitgebreid over de noodzaak om de individuele vrijheid te handhaven en met die doelstelling voor ogen zou volgens hem een belangrijke rol weggelegd kunnen zijn voor de goudstandaard. Maar in dat standpunt kwam verandering in toen Greenspan naar Washington werd geroepen om daar aan het hoofd van de FED te komen staan. Hij begreep meteen dat hij zijn oude stokpaardje van de goudstandaard maar beter kon laten vallen, want daarover praten viel bij de Amerikaanse overheid niet bepaald in goede aarde.
Gedurende 19 jaar vertelde hij vervolgens de boodschap die zijn broodheren wilden dat hij zou laten horen. De goudstandaard én het goud kwamen dus al die tijd niet meer ter sprake, maar waren zeker niet vergeten. Want de inmiddels 90-jarige Alan "Bubbles" Greenspan kiest tegenwoordig duidelijker dan ooit voor het goud en dat is toch wel een merkwaardig gegeven. Want veel economen achten hem mede verantwoordelijk voor de zeepbellen die zich in de loop van de jaren op de financiële markten hebben gevormd. Maar blijkbaar is hij tot inkeer gekomen, want we horen hem nu regelmatig praten over de komende crisis waar we onvermijdelijk op afstevenen en die hoe dan ook tot de komst van hyperinflatie zal leiden. Het kan verkeren, zo wist Bredero al.
