China

Er zijn cynici, er zijn de koppigaards die altijd en overal koppig alles zwart willen inzien, er zijn de economen die tot de school van de ‘gloom en doom’ (de voorspellers van allerlei soorten onheil) behoren en dan er is nog een categorie apart waar Albert Edwards toebehoort. De hoofdeconoom van Societe Generale is een League of Doom op zichzelf, hij onderscheidt zich van zijn collega’s door een aanhoudend en diepgaand pessimisme. Edwards is geen vrolijke jongen en zal dat ook nooit worden. Zijn boodschap klinkt echter gefundeerd en daarom wordt naar hem geluisterd.

We leven in een tijdperk dat gekenmerkt wordt door een volledige afwezigheid van inflatiegevaar. Deze stellingname is misschien enigszins overdreven, want in de verte begint er zich toch iets af te tekenen wat in de verte op inflatie kan wijzen. Dat is meer bepaald in de Verenigde Staten het geval, zij het voorlopig nog slechts in zeer beperkte mate. Maar reden tot panikeren is er zeker nog niet, want Europa kreeg in maart nog maar eens met negatieve inflatie (zeg maar deflatie) af te rekenen. Het probleem is echter dat de wereld het zicht op het fenomeen inflatie compleet is verloren.

Het wordt hoog tijd dat we eindelijk eens de waarheid vernemen over wat er zich nu eigenlijk afspeelt in China. We hebben het al vaker geschreven: het verhaal van de economische opkomst van het voormalige Middenrijk is er eentje met haken en ogen aan. De groei van de Chinese economie gebeurde aan een hallucinant tempo in zoverre dat ze de rest van de wereld paf deed staan. Die probeerde zo snel mogelijk mee aan boord te komen, in de hoop dat de explosieve groei van de Chinese bedrijfswereld ook elders in de wereld voor nieuwe banen zou zorgen.

Van overdreven belangstelling voor goud, zilver en andere edelmetalen valt in de geïndustrialiseerde wereld nog niet veel te merken. De traditionele media doen alsof alles koek en ei is, een overtuiging die hen blijkbaar wordt ingefluisterd door de overheden. Het financieel systeem zoals we dat kennen, kan tot het einde der tijden blijven bestaan. We leven met ander woorden blijkbaar in de beste van alle werelden, waarin letterlijk geen vuiltje aan de lucht te zien is. De werkelijkheid is helaas toch iets minder rooskleurig. Rondom ons stijgt de onzekerheid aan een verontrustend tempo.

Hoe tuk zijn de Chinezen op goud? Heel tuk, daar is iedereen het wel over eens. De Chinese centrale bank blijft aan een gestadig tempo haar goudvoorraden verder opbouwen, zonder dat momenteel bekend is hoe groot die voorraden momenteel wel zouden kunnen zijn. Evenmin weten we waarom China in alle talen zwijgt over wat er zich in de kluizen van de People’s Bank of China precies bevindt. Volgens sommige bronnen zou het gaan om een hoeveelheid van circa 5000 ton, maar met marge aan de bovenzijde. Vraag blijft of we ooit zullen weten wat China op de goudmarkt ooit heeft gedaan.