China

Twee fenomenen hebben het verdwijnen van de middenklasse bespoedigd. Op de eerste plaats zijn veel jobs in de fabrieken (die het centrum van de maakindustrie vormen) naar het buitenland verdwenen. Landen als China, Vietnam en Mexico hebben die jobs met veel plezier verwelkomd. Daarnaast moet ook een beschuldigende vinger worden uitgestoken naar de technologie. Technologische innovatie heeft miljoenen jobs vernietigd, een proces dat overigens nog altijd bezig is. Ook in de komende jaren zullen nog massa’s banen sneuvelen.

Deze zijn namelijk volop bezig om het ganse financieel landschap te overrompelen. Dat gebeurt op een moment dat de Amerikaanse economie in de richting van een recessie afzakt, dat China de koers van de yuan maar blijft devalueren, dat Italië en andere Europese landen met een volwaardige nieuwe bankencrisis geconfronteerd worden en ga zo maar door. We hebben nu het punt bereikt dat de beleggers aandelen kopen voor het dividend, in een poging om toch nog maar iets te realiseren wat op een rendement lijkt.

Waarom slagen de centrale planners er maar niet in om de inflatie nieuw leven in te blazen?, zo luidt dan ook de vraag van 1 miljoen. Morgan Stanley denkt het antwoord op die vraag te hebben gevonden. En dat antwoord heeft, misschien niet verrassend, iets met China te maken hebben. De Chinezen laten hun yuan alsmaar in waarde verminderen en dat blijft niet zonder gevolgen voor de economie in de rest van de wereld. Zowel de Verenigde Staten als Japan en Europa krijgen te maken met deflatie die vanuit China geïmporteerd wordt.

Iets wat we overigens ook in de rest van de wereld zien. Er heerst een soort algemeen ongenoegen over wat onze politici er van bakken. In Europa kanaliseert dat ongenoegen zich via het succes van een aantal nationalistische en/of populistische partijen, in de Verenigde Staten door het succes van kandidaten die niet de officiële steun van hun partij genieten. Bij de democraten is Bernie Sanders de outsider, bij de republikeinen trotseert Donald Trump de banvloeken van het partijapparaat. De Amerikanen hebben met andere woorden hun buik vol van de heersende politieke klasse.

Grote beleggersinstellingen als BlackRock en First Eagle Investment Management hebben grote posities in het goud ingenomen en dat op een moment dat ook heel wat bekende beursgoeroes de edelmetalen een goed hart toedragen. Op de goudmarkt heeft dus duidelijk een switch plaatsgevonden en die kan alleen maar betekenen dat we vroeg of laat hogere goudprijzen tegemoet mogen zien. Steeds meer beleggers beseffen namelijk dat de financiële wereld een gevaarlijke plaats is geworden.