Bruto Binnenlands Product

De federale overheid in Washington doet echter nog altijd alsof de neus bloedt en blijft verder geld uitgeven dat ze niet bezit. En zij lijkt ook niet van plan om haar gedrag op korte of middellange termijn aan te passen. Inmiddels groeit de bezorgdheid bij de bevolking over de zich alsmaar verder opstapelende schulden. Dat blijkt onder andere ook uit een onderzoek uitgevoerd door de Wall Street Journal. 

Het betekent namelijk dat ze in een straatje zonder einde zijn aanbeland, want ze zullen schulden moeten blijven maken in hun vergeefse pogingen om de economische groei te stimuleren. Eeuwige QE betekent dat een financiële catastrofe onvermijdelijke wordt, zo schreef jaren geleden al Ludwig von Mises, want aan geldcreatie komt automatisch altijd een dramatisch einde.

De economie blijft een puinhoop, wat men ook beweert, zoals vorige week nogmaals is gebleken uit de gepubliceerde macro-economische indicatoren. Het Amerikaans Bruto Binnenlands Product is tijdens het voorbije kwartaal slechts met 1,20% gegroeid en dat was toch wel een afknapper. De consensusverwachting bij de economen lagen namelijk een bij BBP-groei met 1,20%. Bovendien werd ook het groeicijfer voor het eerste kwartaal naar beneden aangepast tot nog slechts een groei met 0,80%. Percentages die een dikke onvoldoende verdienen.

De crash van 2008 werd veroorzaakt door deze afgeleide producten, die langs alle kanten doorgesijpeld waren in het financieel systeem. Regelgeving ontbreekt op de markt voor derivaten, iedereen doet maar waar hij zin in heeft en van controle is nauwelijks sprake. Het is precies dat gebrek aan controle dat heeft geleid tot de crisis van 2008. Wie had gedacht dat men zijn lesje toen heeft geleerd, denkt verkeerd. De markt voor derivaten is sindsdien niet kleiner maar wel groter geworden. Een ezel stoot zich blijkbaar wel 2x aan dezelfde steen.

Aan problemen is momenteel geen gebrek, eigenlijk verzuipt de hele wereld er in. Wel is er iets veranderd in de manier waarop we tegen de grote wereldproblemen aankijken. Eigenlijk is er zelfs sprake van een voortdurende verandering in de perceptie van die problemen. Want nu eens duikt het ene probleem op de voorgrond op, waarna het de beurt is aan het volgende. Dat betekent tevens ook dat sommige problemen tijdelijk naar de achtergrond verwezen worden. Waar ze echter blijven sluimeren om na verloop van tijd weer de kop op te steken.