Dat wordt eens te meer aangetoond door het feit dat een aantal banken door de Europese regelgevers veroordeeld werden voor het manipuleren van de forexmarkten. Voor alle duidelijkheid die valutamarkten hebben een enorme omvang, zodat ze niet zonder meer gemanipuleerd kunnen worden.
Vervolgens kwam Wal-Mart de pret verstoren, een concurrent die de nadruk legde op een efficiënte logistiek en kostenbesparingen. Zodoende werd Sears in het defensief gedrongen. Daar kwam Amazon nog eens bovenop, met als gevolg dat Sears nu moet vechten voor het voortbestaan. Daarbij valt op dat allemaal steeds sneller evolueert. Het feit dat de beurskoers van Sears 95% van zijn waarde heeft verloren, spreekt waarschijnlijk boekdelen.
De gevaarlijkste banken in de wereld zijn niet diegenen die u denkt en dat is toch iets wat een alarmbelletje moet doen rinkelen. Want wanneer het gevaar uit een onverwachte hoek komt, is het dubbel zo groot. De meeste analisten gaan er van uit dat Deutsche Bank momenteel het diepst in de gevarenzone zit. Deze stelling wordt onder andere ook door het Internationaal Monetair Fonds bijgetreden.
Waarschijnlijk zal Merkel pas overstag gaan wanneer de problemen met Deutsche Bank nog eens aan de oppervlakte komen. Maar tot een reddingsoperatie zoals we die in het vorige decennium hebben gezien, zal het waarschijnlijk niet meer komen. De overheden zitten op hun tandvlees en zouden in theorie elke eurocent tweemaal moeten omdraaien. Wat ze natuurlijk niet doen, maar dat is een ander verhaal.
Aantrekkende Amerikaanse inflatie kan de dollar een flinke pad in de korf zetten, zo vrezen sommige analisten. Maar laat ons even eens kijken naar de inflatiecijfers. De Consumer Price Index is vorige maand gestegen tot 2,30% en dat is grootste stijging sinds mei 2012. Maar belangrijker is de core personal consumption expenditures price index, de index die door de Amerikaanse centrale bank op de eerste plaats wordt gevolgd. Deze index is gestegen tot 1,70%, zodat de gewenste kaap van 2% gevaarlijk dichterbij komt.
We stappen over op een volgende vraag. Wie had gehoopt dat de financiële markten gerustgesteld zouden zijn door de uitslagen van de stress tests? Het antwoord op deze vraag had eigenlijk, als we heel eerlijk mogen zijn, eveneens ‘niemand’ moeten luiden. Want het verleden heeft al ten overvloede aangetoond dat het afnemen van de stress tests eigenlijk neerkomt op een spelletje poppenkast dat door de media wordt meegespeeld. Van die medie wordt namelijk verwacht dat ze telkens juichen over de geslaagde testen.
Wie de afgelopen maanden op beleggingsavondjes georganiseerd door de banken te gast was, zal het ongetwijfeld gemerkt hebben. Onze bankiers zijn volledig het noorden kwijt, ze weten niet meer wat ze aan hun klanten moeten vertellen om ze tevreden te houden (en dus ook om ze als klant te behouden). Want de financiële markten lijken wel een op hol geslagen kudde vee, waarbij deze stampede werd veroorzaakt door niemand anders dan door de centrale banken.
Opvallend is dat veel analisten hun mening ten opzichte van de edelmetalen in het algemeen en van goud in het bijzonder in positieve zin hebben aangepast. Zelfs Goldman Sachs heeft het geweer van schouder veranderd en ziet nu potentieel weggelegd op de goudmarkt. Toch zijn er links of rechts nog dwarsliggers die hun geloof in goud, zilver, platina enzovoort op een lager pitje hebben gezet. Dat is onder meer het geval met Credit Suisse, waar investment strateeg Jack Siu niet bijster enthousiast is over de edelmetalen.
Tenminste niet voor zij die volgens de klassieke patronen bleven beleggen. Sommige vermogensbeheerders hebben nog altijd niet begrepen dat de tijden veranderd zijn, hun portefeuilles zijn nog altijd opgebouwd volgens het klassieke stramien van obligaties en aandelen volgens een verdeelsleutel. Maar wie in de huidige omstandigheden niet out of the box durft te denken, is er aan voor de moeite. De klassieke beleggingsformules werken namelijk niet meer en dat is louter en alleen de schulden van de centrale banken.
Paniek houdt de Europese banken inderdaad in een ijzeren wurggreep, terwijl het nog altijd niet helemaal duidelijk is wie of wat deze paniek heeft veroorzaakt. Er was natuurlijk de Brexit, die uiteraard de Britse banken op de Londense beurs in een neerwaartse spiraal hebben getrokken. Maar daar stopt het verhaal niet mee. In Italië is het inmiddels pompen of verzuipen in de banksector, de kans blijft aanwezig dat één of meer Italiaanse banken zullen bezwijken onder het gewicht van de probleemkredieten op hun balans.
