zilverprijs

Als titel boven een blog is ‘Waarom de zilverprijs vanuit onverwachte hoek een duwtje in de rug kan krijgen’ natuurlijk veelbelovend. Het probleem met blogs is dat vaak de titel de lading onvoldoende dekt. Dat wil zeggen dat onder een veelbelovende titel een nietszeggend artikel volgt. Dat willen we onze lezers besparen, zodat we wel degelijk een boodschap gaan brengen. Bovendien is het er eentje waar tot dusver maar weinig aandacht is besteed. Ten onrechte, wanneer u het ons vraagt.

In het afgelopen decennium is China rechtstreeks verantwoordelijk geweest voor de prijsvorming op een groot deel van de markt voor metalen. Het was de grote vraag vanuit het voormalige Middenrijk die de prijzen voor ijzer, koper, aluminium enzovoort door het dak heeft gejaagd. Met als gevolg dat die prijzen weer naar omlaag kwamen toen de Chinese economie aan het slabakken ging. Toch zijn we van mening dat China in de komende maanden en jaren een belangrijke rol zal blijven spelen op de grondstoffenmarkten.

Dit is het beste jaar tot dusver voor goud sinds de Hunt broers de markt op stelten zette. Deze zinsnede verdient uiteraard een woordje uitleg, want de meeste beleggers zullen er geen flauw benul van hebben wie die Hunt broers in hemelsnaam wel waren. Het betrof 2 Texanen die in 1980 geprobeerd hebben om de zilvermarkt naar hun hand te zetten, maar die jammerlijk faalden in die poging. De zilverprijs kreeg toen een opdoffer zoals er zelden eentje werd uitgedeeld op de financiële markten.

De goudprijs lijkt op weg om het beste kwartaal sinds 2008 neer te zetten. Het is nog wat vroeg om nu al victorie te kraaien, maar de stemming bij de goudkevers is toch al een heel stuk beter dan enkele maanden geleden het geval was. Het goud heeft met volle teugen geprofiteerd van de vlucht naar veilige vluchthavens, maar we moeten meteen opmerken dat er voorlopig nog één grote afwezige is op de grondstoffenmarkten. En dat is niet meer of niet minder dan het kleine broertje van goud. Inderdaad, zilver heeft tot dusver weinig of niets gepresteerd.

In Japan staat president Shinzo Abe met de mond vol tanden. Tot zijn stomme verbazing heeft Abenomics, zijn eigen variant op de politiek van monetaire verruiming niet gewerkt. Hoe het nu verder moet, weet waarschijnlijk niemand. Maar Abe hoeft zich niet te schamen, ook de andere grote industrielanden zijn stilaan aan het einde van hun Latijn geraakt wat de gevoerde monetaire politiek betreft. In de Verenigde Staten wordt daarom al gesproken van ‘Quantative Failing’ als er ‘Quantative Easing’ wordt bedoeld.