In Japan staat president Shinzo Abe met de mond vol tanden. Tot zijn stomme verbazing heeft Abenomics, zijn eigen variant op de politiek van monetaire verruiming niet gewerkt. Hoe het nu verder moet, weet waarschijnlijk niemand. Maar Abe hoeft zich niet te schamen, ook de andere grote industrielanden zijn stilaan aan het einde van hun Latijn geraakt wat de gevoerde monetaire politiek betreft. In de Verenigde Staten wordt daarom al gesproken van ‘Quantative Failing’ als er ‘Quantative Easing’ wordt bedoeld.
President Mario Draghi van de Europese Centrale Bank geeft de pijp nog niet aan maarten, hij hoopt dat er op het laatste moment toch nog een deus ex machina uit de lucht zal vallen. Draghi bereidt zodoende nog krachtigere maatregelen voor die de economische groei uiteindelijk dan toch zouden moeten aanzwengelen. Maar diep van binnen begrijpt hij waarschijnlijk maar al te goed dat hij op verloren stellingen strijdt.
Er wordt inmiddels steeds openlijker gesproken over QE tot in de eeuwigheid. Dat betekent dat de centrale banken, met op kop de Amerikaanse, tot in het oneindige geld zullen blijven drukken. We hoeven er waarschijnlijk geen tekening bij te maken dat dit zonder meer een gevaarlijk spelletje mag genoemd worden. Eigenlijk is QE4 al hier, in de vorm van negatieve rentevoeten in grote delen van de wereld. En de VS zullen ongetwijfeld volgen.
Wat zullen de gevolgen zijn van deze roekeloze politiek? De dollar zal een pijnlijke dood sterven en de zilverprijs zal evenals de goudprijs door het dak vliegen, om ons tot de belangrijkste gevolgen te beperken. Maar uiteindelijk zullen overheden en centrale bankiers geen enkele andere mogelijkheid meer hebben dan om het huidige kreupel geslagen monetair systeem door een nieuw financieel systeem te vervangen. Hoe dit plan er zal uitzien, is nog niet helemaal duidelijk. Dat de edelmetalen er deel van zullen uitmaken, staat echter als een paal boven water.
