schuldenprobleem

Het schuldenprobleem is eigenlijk al in 2003 begonnen, meer bepaald enkele jaren na het uiteenspatten van de zeepbel in de technologiesector. Volgens Mish is het aangroeien van schulden altijd al een potentiële bron van situaties van financiële stress geweest. Hij verwijst bijvoorbeeld naar de telecommunicatiesector in de late jaren 90. De huidige situatie is echter bijgeschaafd door de centrale banken. Die hebben het financieel systeem met goedkoop geld overspoeld, waardoor uitstel van executie werd bekomen. Uitstel betekent echter ook in dit geval geen afstel.

Sommige analisten denken dat er al in juni een volgende renteverhoging zal komen, dit wil dus zeggen precies een half jaar na de vorige. Daarna zou de FED nogmaals een half jaar de kat uit de boom kunnen kijken om bijvoorbeeld in december haar basisrente opnieuw te verhogen. Of dit scenario kans op slagen maakt, zal onder andere afhangen van de werkloosheidscijfers voor de maand mei. Wanneer die tegenvallen, kan een volgende renteverhoging op de lange baan geschoven worden. Janet Yellen kan zich namelijk onmogelijk veroorloven dat de arbeidsmarkt weer een schuiver maakt.

De ganse wereld leeft momenteel op schulden en dat lijkt de gewoonste zaak van de wereld te zijn geworden. Schulden zijn zo doodnormaal dat niemand er zelfs nog veel aandacht aan besteed. Geld nodig? Dat is toch geen probleem, we lenen er nog wat bij. Zelfs professoren als Paul De Grauwe, die toch eigenlijk beter zouden moeten weten, adviseren om meer schulden aan te gaan om de economie sneller te doen groeien. Alles staat in het teken van economische groei, ook al wordt die groei gerealiseerd op basis van geleend geld.

De centrale banken vormen de grootste bedreiging voor onze welvaart, knoop dat goed in de oren. Wie strooit een dergelijke booschap in het rond?, zal u zich ongetwijfeld afvragen. Het is niemand minder dan Doug Casey, oprichter van Casey Research, die er voor bekend staat om nooit een blad voor de mond te nemen. Casey ziet de toekomst inktzwart tegemoet, zowel wat de Verenigde Staten als Europa betreft. Maar Europa is extra kwetsbaar, alle Europeanen zouden moeten beseffen dat alleen het bezit van goud en zilver hun welvaart kan helpen veilig stellen.

Waarom groeit de economie nooit aan het tempo dat door de economen vooraf was berekend? De reden hiervoor ligt eigenlijk voor de hand: onze beleidsmakers hebben er alle belang bij om de zaken door een roze bril te bekijken. Later zullen ze wel een uitleg bedenken waarom de groeiprognose geen bewaarheid is geworden. Ze denken dus steeds op de korte en nooit op de lange termijn. Nochtans zouden ze beter wel meer naar de lange termijn kijken, want dat beeld is allesbehalve gunstig. Ons economisch groeimodel heeft namelijk zijn limieten bereikt.