Ben Bernanke

We leven in een omgeving die wordt gekenmerkt door het opstapelen van de schulden, een proces dat overigens niet van vandaag of gisteren dateert. Dat proces wordt daarenboven nog eens versterkt door een ruime monetaire politiek. Het is de Amerikaanse centrale bank die bij dit alles de eerste viool speelt. Het voorbeeld van de FED wordt met enige vertraging telkens door de andere centrale banken gevolgd. Het resultaat is dat we met z’n allen afstevenen op een situatie die op termijn gewoon onhoudbaar is.

Veel economen blijven waarschuwen voor inflatiegevaar en dit ondanks het feit dat een groot deel van de wereld nog steeds aan de rand van de deflatie-afgrond bengelt. Inmiddels zijn echter de eerste inflatiesignalen opgedoken, meer bepaald in de Verenigde Staten. In maart zijn de consumentenprijzen daar gestegen tot het hoogste niveau sinds 2008. De kerninflatie kwam in die maand uit op 2,30%, ten opzichte van 2,20% de maand voordien. Geen spectaculaire inflatiecijfers misschien, maar wat niet is kan nog komen.

Het rommelt binnen de Amerikaanse centrale bank en nog geen klein beetje ook. De bestuurders van de FED rollen vechtend over de grond met de monetaire politiek als inzet. Alles draait over de vraag of er al dan niet nog ruimte is voor een verdere verhoging van de rentevoeten op een moment dat andere delen van de wereld met negatieve rentevoeten kennismaken. De vrees neemt toe dat Janet Yellen haar hand dreigt te overspelen.