De overheden hebben in de naweeën van de crisis van 2007-2008 resoluut voor de vlucht voorwaarts gekozen door op grote schaal geld in het financieel systeem te pompen. Het voorbeeld werd gegeven door de Amerikaanse centrale bank die als eerste een politiek van quantative easing aankondigde, op het eerste gezicht met succes ook. Want de Amerikaanse economie ging als eerste opnieuw in herstel. De andere centrale banken volgden met enige vertraging het voorbeeld van de Verenigde Staten, overigens ook wat de invoering van de nulrente betreft.
De Japanse en Europese centrale bankiers gingen nog een stapje verder door uiteindelijk de negatieve rentevoeten in te voeren, waaruit bleek dat het experiment met een zeer ruime monetaire politiek toch niet voor 100% geslaagd is. Sommige economen spreken in verband van dit experiment over monetair extremisme, dat inderdaad tot een bepaalde vorm van economische groei heeft geleid. Het herstel als gevolg van deze politiek is op zijn zachtst gezegd echter zeer aarzelend te noemen, van grote overtuigingskracht wordt geenszins blijk gegeven.
Heeft de wereldeconomie te veel vertrouwen geschonken aan de centrale banken? Steeds meer economen zijn van mening dat dit inderdaad het geval is. We hebben met z’n allen betrouwd op de kennis en de ervaring van de centrale bankiers, terwijl die uiteindelijk eveneens geconfronteerd werden met een situatie die ze nog nooit meegemaakt hadden. Een vervelend neveneffect van de gevoerde monetaire politiek is dat de ongelijkheid is toegenomen, zoals door de Franse econoom Thomas Piketty in zijn boek ‘Kapitaal in de 21ste eeuw’ werd aangegeven.
De combinatie van trage economische groei met een sterke stijging van de prijzen voor verschillende activa is een dodelijke cocktail, want heeft geleid tot het verdwijnen van de middenklasse. Er zijn zodoende sociale spanningen gerezen tussen de rijken en de armen, spanningen die niet snel meer zullen verdwijnen. Het recept van de centrale banken, een schuldencrisis bestrijden door nog meer schulden te maken, heeft dus duidelijk niet gewerkt. Het grote probleem is dat er niets is gedaan aan het afbouwen van de schulden en dat is iets dat ons nog zuur zal opbreken.
