Waarom hebben de centrale banken het zo bruin gebakken dat ze negatieve rentevoeten hebben geïntroduceerd? Het antwoord op die vraag ligt voor de hand: alle andere middelen om de economische groei op het niveau van voor de grote crisis van 2007-2008 te brengen, hebben tot dusver gefaald. 12 maanden geleden zou niemand hebben durven denken dat negatieve rentevoeten een feit zouden worden, inmiddels zijn de beleggers er al aan gewend geraakt. Maar gewend wil nog niet zeggen dat iedereen er zich bij neerlegt.
Terwijl steeds meer obligaties een negatief rendement opleveren, hebben de privébanken het nog niet aangedurfd om hun klanten geld aan te rekenen om hun spaarcenten op een deposito te mogen plaatsen. Met recht en reden, want de klanten hebben daar begrijpelijkerwijs helemaal geen zin in. Moeten betalen om geld bij de bank te mogen achterlaten, het is eigenlijk te gek om los te lopen. Want iedereen is gewend dat tot in een recent verleden geld op een spaarrekening geld opbracht. En nu zou daar dus betaald voor moeten worden.
Maar niet alleen de man in de straat moet niets weten van de negatieve rentevoeten. Ook de banken hebben hun ongenoegen al meermaals geuit. Deutsche Bank klaagde al bij het begin van dit jaar aan dat de politiek van negatieve rentevoeten het bancair systeem zoals we dat kennen dreigt te ‘vermorzelen’. NIRP, de politiek van negatieve rentevoeten dus, brengt nu ook Commerzbank op vreemde gedachten. Want ook deze Duitse bank voelt er niets voor om van dichtbij kennis te maken met negatieve rentevoeten.
Commerzbank onderzoekt momenteel de mogelijkheid om miljarden euro’s niet langer op bankrekeningen te plaatsen bij de Europese Centrale Bank, want daar moet een vergoeding voor betaald worden. Commerzbank zou het geld in kluizen willen opslaan. Bij de ECB zal dit bericht op gemengde gevoelens onthaald zijn, want de politiek van negatieve rentevoeten is er op gericht om geld te spenderen en het dus niet langer op te slaan. Commerzbank is dus van plan om dit wel te doen, terwijl de ECB ook deze bank graag meer kredieten had willen zien toestaan. Quod non, dus.
