Zijn naam is Mohamed A. El-Erian en hij is al maandenlang nadrukkelijk in de financiële pers aanwezig. Deze Egyptenaar, woonachtig in de Verenigde Staten, was in een vorig leven de hoofdeconoom van PIMCO. Bij de grootste obligatiebelegger in de wereld raakte hij echter op ramkoers met zijn collega Bill Gross, een man die we op zijn zachtst gezegd eveneens een groot ego mogen toemeten. El-Erian koos eieren voor zijn geld en stapte het af bij PIMCO. Maar sindsdien is zijn ster alleen maar gerezen, ook al omdat hij ferme uitspraken niet uit de weg gaat.
De valutamarkten zijn het noorden volledig kwijt en dat voorspelt niet veel goeds, zo klonk de waarschuwing die hij deze week de wereld instuurde. Daarbij moet een beschuldigende vinger uitgestoken worden naar de Amerikaanse centrale bank. Verschillende vooraanstaande economen adviseerden de FED vorig jaar de rente niet te verhogen vanwege de negatieve effecten verbonden aan een dergelijke ingreep. Er was toen sprake van een mogelijke vertraging van de groei van de wereldeconomie en van een mogelijke verstoring van de financiële markten.
Janet Yellen had echter geen boodschap aan die waarschuwing en verhoogde in december toch haar basisrente met een kwart procent. In januari liep het vierkant mis op de financiële markten, links en rechts sloegen de stoppen door. De aanvankelijke paniek koelde opnieuw, maar daarmee is de rust niet volledig weergekeerd. Want wat blijkt nu achteraf? De valutamarkten zijn door de januari-gebeurtenissen het noorden volledig kwijt en dat voorspelt niet veel goeds. Ze luisteren namelijk niet meer naar de signalen die door de centrale banken uitgezonden worden.
In normale omstandigheden zal een versoepeling van de monetaire politiek de koers van een munt doen verzwakken, terwijl een verstrakking van de monetaire teugels zal leiden tot een hogere koers voor de munt in kwestie. De forexmarkten gehoorzamen echter niet langer aan deze wetten. De Amerikaanse dollar daalt ondanks de verwachting dat de rente in de VS verder naar omhoog kan, de koers van de Japanse yen stijgt ondanks de superruime politiek die door de Japanse centrale bank wordt gevoerd. We krijgen het akelige gevoel dat er ergens in ons financieel systeem iets grondig fout zit. En dat geeft ons het gevoel van naderend onheil.
