We staan er te weinig bij stil, maar de financiële markten functioneren momenteel louter en alleen nog door externe inbreng. De centrale banken pompen wereldwijd elke maand 180 miljard dollar in het financieel systeem en het is dat geld dat de obligatie- en aandelenkoersen in het zadel houdt. Het zijn met name de Europese Centrale Bank en de Bank of Japan die wat het drukken van geld betreft hun beste beentjes blijven voorzetten. En dat ongetwijfeld nog geruime tijd zullen blijven doen, want de klus is nog altijd niet geklaard.
Jamie McGeever herinnert ons er aan dat het bedrag van 180 miljard dollar nooit gezien is, zelfs niet wanneer rekening wordt gehouden met de periode dat de Amerikaanse centrale bank haar Quantative Easing programma nog op volle toeren liet draaien. Deze politiek van uitgebreide monetaire verruiming wordt nu al 8 jaar lang volgehouden. McGeever vreest zelfs dat Mario Draghi en zijn Japanse collega Harihuko Kuroda hun inspanningen in de onmiddellijke toekomst alleen nog maar zullen opdrijven. De wereld dreigt zodoende overspoeld te worden met gratis geld.
Maar daar stoppen de inspanningen van beide centrale banken mee, precies zoals de inspanning van de Amerikaanse centrale bank is gestopt toen het Quantative Easing programma werd stopgezet. Want ook Ben Bernanke en na deze FED-president zijn opvolgster Janet Yellen hebben verzuimd om hun belangrijkste taak af te werken. De Amerikaanse economie had en heeft nog altijd 10 miljoen nieuwe jobs nodig en die hebben we nog altijd niet te zien gekregen. Die jobs zijn nodig om de Amerikaanse schatkist jaarlijks 1000 miljard dollar aan extra inkomsten te bezorgen.
De Amerikaanse overheid had namelijk de nodige hervormingen moeten doorvoeren die de arbeidsmarkt de nodige ruimte had moeten bezorgen voor de creatie van die 10 miljoen nieuwe jobs. Hetzelfde speelt zich nu in Europa en Japan af, waar de centrale banken dezelfde fout maken als de FED heeft gemaakt. De focus is uitsluitend gericht op de monetaire politiek terwijl het sociaal-economisch aspect volledig uit het oog wordt verloren. Op die manier zijn de centrale banken inderdaad gedwongen om bijna tot het oneindige geld in het financieel systeem te pompen, in de wetenschap dat dit oneindige vroeg of laat in een rampenscenario zal eindigen.
