De centrale banken van Europa en Japan worden met een vervelend probleem geconfronteerd, een probleem waarvan niemand ooit had kunnen voordoen dat het een echt probleem zou worden. Er zijn namelijk te weinig obligaties beschikbaar die in de kader van een quantative easing programma gekocht kunnen worden. Daarmee wordt echter duidelijk dat de centrale bankiers op een dood spoor zijn aanbeland.
In Japan is het besef al doorgedrongen dat de huidige monetaire politiek tot niets leidt, Europa is nog niet zo ver. De Japanse pers besteedde de afgelopen weken veel aandacht aan de negatieve effecten van de stimuleringsprogramma’s op de financiële markten. De Bank of Japan probeert de rentecurve weer wat steiler te krijgen, eerder dan de voorkeur te geven aan het alsmaar lager duwen van de financieringskosten.
Maar ook in Europa kan het eigenlijk zo niet verder. De Europese Centrale Bank staat hier feitelijk voor een dilemma. Van de ene kant beseft ze maar al te goed dat de economie maar niet op snelheid geraakt, aan de andere kant wordt er steeds vaker gesproken over tapering. Dat taperen komt kort samengevat neer op het afbouwen van de stimuleringsmaatregelen. Of een terugkeer naar een normale situatie, zo u wil.
Dat de ECB met vuur speelt, staat als een paal boven water. Ze weet niet goed meer van welk hout pijlen te maken. Eender welke beslissing die ze neemt, kan volslagen fout zijn. En met verstrekkende gevolgen, ook op economisch vlak. Te snel taperen kan er toe leiden dat Mario Draghi & Co snel moet terugkomen op de genomen maatregelen, met gezichtsverlies tot gevolg. Maar dat is het ergste nog niet. Het terugschroeven van de maatregelen kan betekenen dat de rente nog verder naar omlaag moet. Wat dan weer de doodsteek voor de Europese banksector zou kunnen betekenen.
