quantative easing

In de 12de editie van dit rapport spreken auteurs Ronald- Peter Stoeferle en Mark Valek over de “Monetary Turns of the Tide”. Ze zijn van mening dat de belangrijkste factor die momenteel de gang van zaken op de goudmarkt bepaalt de wijziging in de monetaire politiek van de centrale banken is. De Amerikaanse centrale bank heeft het goede voorbeeld gegeven en ook de andere centrale banken zullen binnen afzienbare tijd hun basisrente beginnen te verhogen.

Waarom slagen de centrale planners er maar niet in om de inflatie nieuw leven in te blazen?, zo luidt dan ook de vraag van 1 miljoen. Morgan Stanley denkt het antwoord op die vraag te hebben gevonden. En dat antwoord heeft, misschien niet verrassend, iets met China te maken hebben. De Chinezen laten hun yuan alsmaar in waarde verminderen en dat blijft niet zonder gevolgen voor de economie in de rest van de wereld. Zowel de Verenigde Staten als Japan en Europa krijgen te maken met deflatie die vanuit China geïmporteerd wordt.

De centrale banken zijn nog maar eens begonnen aan een experiment waarvan ze wel het begin maar niet het einde kennen. Blijkbaar zijn ze hardleers, want het experiment met monetaire verruiming (quantative easing) heeft ze naar een straatje zonder einde geleid. Zijn de negatieve rentevoeten een wanhopige poging om aan dit probleem een mouw te passen? Wie het weet mag het zeggen. Maar één zaak staat als een paal boven water: die negatieve rentevoeten kunnen heel vervelende neveneffecten hebben in de financiële sector.

Op de goudmarkt is er sprake van een drukke handel, waarbij de verhandelde volumes fors zijn toegenomen. De stijging van de goudprijs in de eerste weken van dit jaar is daar niet vreemd aan. Het ziet er naar uit dat het goud uit de patstelling van de afgelopen jaren is gekomen, van de gevreesde terugval onder het niveau van 1000 dollar voor een troy ounce is niets in huis gekomen. De toegenomen belangstelling voor edelmetalen is ook zichtbaar op de beurs van Wall Street, waar de Gold ETF’s zich opnieuw in een grote populariteit mogen verheugen.

Op het eerste gezicht is van inflatiegevaar geen sprake, integendeel zelfs. De centrale banken in de wereld snakken tevergeefs naar een zuchtje inflatie. Al hun pogingen om dat inflatiedoel te bereiken, stranden echter in een poel van deflatie. Hyperinflatie lijkt daarom een ver-van-ons-bed show, maar dat is dus niet het geval. Het kan vreemd in de oren klinken, maar eigenlijk zijn (hyper)inflatie en deflatie verre neefjes van elkaar. De stap van deflatie naar hyperinflatie is rapper dan verwacht gezet.