Op de Canadese vastgoedmarkt waren de prijzen inderdaad door het dak gevlogen en dat kon niet blijven duren. Inmiddels gaan we weer even snel naar omlaag als we voordien naar omhoog zijn gegaan. Maar de Canadese vastgoedmarkt is maar één voorbeeld van een zeepbel, er zijn er heel wat anderen te vinden.
Ogenschijnlijk is er niets aan de hand: zowel de beurzen als de obligatiemarkten hebben de Amerikaanse renteverhogingen moeiteloos verteerd, in zoverre dat het lijkt alsof niets of niemand hen nog kan deren. De Dow Jones houdt rustig stand boven het niveau van 20.000 punten, hoewel in de afgelopen weken een rustpauze werd ingelast. Op de obligatiemarkten is al evenmin een vuiltje aan de lucht. Van waarschuwingen over bubbles ligt niemand nog wakker.
De aanwezigen waren dan ook ronduit teleurgesteld. Ze hadden zich vol verwachting ingeschreven, vol vertrouwen dat hun bankier hen een heel stuk wijzer zouden maken. Dat bleek echter een grote misrekening te zijn. Maar eigenlijk kan men die vermogensbeheerders weinig of niets verwijten, want ook zij kunnen alleen maar vaststellen dat we in eigenaardige tijden leven. Zeepbellen, zeepbellen en nog eens zeepbellen, zo zou de huidige situatie samengevat kunnen worden. Vooral op de obligatiemarkten is de toestand zonder meer zorgwekkend te noemen. Aan bubbles daar geen gebrek.
De centrale banken hebben namelijk gekozen voor de vlucht vooruit. Ze zijn een pad ingeslagen waarvan ze zelf niet meer weten waar het naar toe leidt. Maar dat is het ergste nog niet, want veel erger is dat ze al evenmin weten hoe ze de weg terug zullen vinden. Het financieel systeem zoals we dat altijd hebben gekend is door het optreden van de centrale banken zo rot als kaas geworden. Die centrale banken hebben bovendien de beleggers een rad voor de ogen gedraaid, in zoverre dat deze dapper hebben meegedaan aan het blazen van zeepbellen.
De afgelopen maanden is het wat stiller geworden rond het zeepbellenverhaal. Het deuntje over de zogenaamde ‘bubbles’ klonk inderdaad ook wat afgezaagd. De analisten struikelden over elkaars voeten om overal zeepbellen te signaleren, met de bijbehorende waarschuwing dat die ‘bubbles’ op het punt stonden om te imploderen. Maar de knallen van die implosies hebben onze toren tot dusver nog niet bereikt, om de simpele reden dat ze niet zijn gebeurd. En dus houdt iedereen zich maar gedeisd, in afwachting van wat er gaat komen.
