De vrees voor iets dat zou kunnen komen, is vaak groter dan het ding zelf. Dit oud gezegde zou een vorm van troost moeten bieden in de huidige omstandigheden, want dat er onderhuids heel wat angst aanwezig is op de financiële markten hoeven we ongetwijfeld niet te vertellen. De buitenwereld merkt het misschien niet altijd, maar het financieel systeem zoals we dat kennen davert op zijn grondvesten.
Dat heeft onder andere te maken met het feit dat de kredietwaardigheid van de centrale banken steeds meer onder druk komt te staan. De Japanse centrale bank heeft als eerste de handdoek in de ring gegooid en de verwachting is dat andere centrale banken binnen afzienbare tijd gaan volgen. De Bank of Japan heeft de citroen volledig uitgeperst, haar arsenaal aan middelen is uitgeput zonder dat de gewenste resultaten werden bereikt. Het falen van de centrale bankiers houdt ook steeds meer fondsbeheerders wakker.
Zij stellen vast dat we in een hoogst instabiele wereld zijn aanbeland wanneer zelfs de centrale banken het niet meer weten. En in onzekere tijden is er één assetklasse die nog een bepaalde mate van zekerheid te bieden heeft en dat is natuurlijk de sector van de edelmetalen. In de huidige omstandigheden bieden goud, zilver, platina, rhodium enzovoort nog altijd een veilige vluchthaven en dat beseffen ook de institutionele beleggers. Want ze weten beter dan iemand anders dat er simpelweg geen alternatieven meer voorhanden zijn.
Negatieve rentevoeten raken steeds meer ingeburgerd en aan deze evolutie hebben fondsbeheerders uiteraard een broertje dood. Er is namelijk geen haar op hun hoofd dat er aan denkt om te beleggen in obligaties die geen rendement opleveren maar waar integendeel een vergoeding moet worden betaald om ze te mogen aanhouden. Josh Crumb, chief strategy officer in Toronto bij GoldMoney, kiest resoluut voor goud en zal zijn goud blijven aanhouden zolang de rente begint te stijgen buiten de VS. En dat is volgens hem een zeer onwaarschijnlijk scenario.
