Voor alle duidelijkheid: met het begrip NIRP zijn we opnieuw in de wereld van de negatieve rentevoeten aanbeland, een wereld die al heel wat commentaren heeft uitgelokt. Wat de kritiek op die negatieve rentevoeten zwelt nog altijd dagelijks aan. Onze centrale bankiers houden echter stug voet bij stuk en blijven hun monetaire politiek verdedigen als zijnde efficiënt en doeltreffend. Afgelopen weekend klom Benoît Cœuré, lid van de Executive Board van de ECB, nogmaals op het spreekgestoelte met dit punt op de agenda. Hij weersprak met klem de stelling dat de negatieve rentevoeten nefaste gevolgen zullenl hebben.
De kritiek op de Europese Centrale Bank weerklinkt echter steeds luider, op de eerste plaats van de kant van de spaarders. Als we Coeuré mogen geloven, hoeven we alleen maar te betrouwen op de ECB en dan zal op termijn alles wel in orde komen. Maar iemand met wat spaargeld aan de kant is daar natuurlijk vet mee. Zijn geld brengt niets meer op en hij moet het stellen met de vage beloften dat op termijn ‘alles’ wel weer in orde zal komen. Maar is dat wel zo? Mogen we de ECB zo maar op haar woord geloven?
Op basis van de feiten uit het verleden is dat geenszins het geval. Kijken we alleen maar even naar de prestaties geleverd in de afgelopen jaren. Eén van de doelstellingen van Mario Draghi en zijn team van de centrale bank is het opnieuw installeren van wat inflatie, niet te veel en niet te weinig. Maar precies op dat vlak heeft de ECB een weinig benijdenswaardige track record voor te leggen. Blijkt namelijk dat haar monetaire politiek steeds minder goed werkt. Slechts op één moment heeft ze dankzij negatieve rentevoeten en quantative easing de inflatie kunnen opschroeven, waarbij deze echter nog ver onder de beoogde doelstelling van 2% bleef.
Dat gebeurde meer bepaald tussen januari en mei 2015, toen de inflatie aantrok van -0,60% naar 0,03%, zijnde een beweging met 0,90%. Maar de inflatoire opstoot kon slechts gedurende 5 maanden vastgehouden worden. Of met andere woorden: niets van alles wat de ECB tot dusver uit haar hoed toverde heeft gewerkt. Het laatste truucje zijn nu de negatieve rentevoeten en daarmee speelt de centrale bank alles of niets. Met een Debt to GDP ratio van meer 90% dreigt ze een zeepbel op de obligatiemarkten uit te lokken die een nieuwe systeemcrisis zal uitlokken waarbij de gebeurtenissen van 2008 klein bier zullen lijken.
