Het minste wat we kunnen zeggen is dat er in Europa aan problemen geen gebrek is. In de verte dondert het alweer boven Griekenland, maar in feite zijn de problemen van dat land nooit echt van de voorgrond verdwenen. De Grieken zijn in feite niet meer of niet minder dan een symptoom van wat er aan een gans continent fout is. Iedereen beseft dat de speeltijd voorbij is en dat we moeilijke tijden afstevenen. Maar iedereen houdt wijselijk zijn mond, kwestie van de pret niet komen te verstoren.
Brood en spelen, om die 2 factoren draait het momenteel in Europa. Zowat 2000 jaar geleden werden diezelfde factoren al in het oude Rome uitgespeeld om de bevolking van de stad kalm te houden. De ironie wil dat nu gelukszoekers vanuit het Midden-Oosten en Afrika naar hier afgezakt komen en dat precies op een moment dat de volgende crisis het lot van het avondland meedogenloos zal bezegelen.
Het antwoord van Angela Merkel op het vluchtelingenprobleem, het inmiddels legendarisch geworden ‘wir schaffen das’ klinkt bijzonder hol. Merkel argumenteert namelijk dat de immigranten noodzakelijk zijn om de vergrijzing van de Europese bevolking op te vangen. Het vreemde is dat niemand gedacht heeft aan de miljoenen Zuid-Europese werklozen om dit varkentje te wassen. Blijkbaar zijn die Spanjaarden, Italianen, Portugezen enzovoort niet meer dan tweederangsburgers.
We maken ons echter sterk dat het probleem van de immigranten opgelost zal worden zodra in een crisissituatie de vleespotten van Egypte hier uitgeput zullen hebben. Bovendien durven we een nieuwe kanshebber naar voren schuiven als nieuwe katalysator voor de volgende crisis. Italië kan het Europees project onderuit kan halen en de Eurozone mee in de afgrond sleuren, want dit land blijft koppig het slechte pad bewandelen. De Italiaanse economie is een groot zorgenkind, met een nominaal BBP dat al een tijdje stagneert. Sommige economen spreken in verband met Italië al over het Japan van Europa en dat is allesbehalve een eretitel.
