Beleggers in obligaties hebben ongelooflijke tijden beleefd. De hausse op de obligatiemarkt is eigenlijk al begonnen bij het begin van de jaren 80 van de vorige eeuw, toen de rentevoeten begonnen te zakken. Op dat moment had de wereld een laatste grote inflatiefase achter de rug. De inflatie vormde geen enkel probleem meer, zodat er voldoende ruimte was om de rente te laten zakken. Wat de centrale banken dan ook grif hebben gedaan en nog altijd doen. Maar dat ze zover zouden durven gaan als de rente onder nul laten zakken, had niemand kunnen denken.
In reactie op de dalende rentevoeten gingen de obligatiemarkten boomen. De rendementen daalden en bleven maar dalen, met als gevolg dat de koersen stegen. Bezitters van obligaties kregen dus de kans om grote meerwaarden te realiseren. De nulrente leek de eindfase van de hausse in te luiden, want niemand had verwacht dat de centrale banken het zouden aandurven om de rente onder nul te laten zakken. Wat ze uiteindelijk toch gedurfd hebben, met als gevolg dat de obligatiekoersen regelrecht door het dak vlogen.
De centralen banken kochten op grote schaal zelf ook obligaties in, met als gevolg dat de koersen nog een extra duwtje in de rug kregen. Maar zoals steeds is trop te veel. De obligatiemarkten stevenen op een regelrechte shockcrash af, want vroeg of laat wordt de rekening van een roekeloze monetaire politiek steevast voorgelegd. Michael Hartnett van Bank of America Merrill Lynch spreekt in dit verband van een Mountain of Cash die de obligatiekoersen letterlijk door het dak heeft gejaagd. De gerealiseerde returns op obligaties zijn dan ook aanzienlijk.
Hartnett weet situatie op de obligatiemarkten aan de boze geesten die volgens hem door de 4D’s in het leven zijn geroepen. Die 4D’s zijn ‘excess Debt, financial Deleveraging, aging Demographics and technological Disruption’, of overmatige schulden, financiële deleveraging (afbouw), een veroudering van de bevolking en een verstoring van de markt als gevolg van de opkomst van nieuwe technologieën. Het enige wat de situatie weer zou kunnen doen normaliseren en de tsunami van obligatieaankopen kan doen stoppen, is een shock op de obligatiemarkten. Volgens Hartnett is het niet de vraag of die er zal komen, dan wel wanneer dit zal gebeuren. Om een voorbeeld te geven: volgens Goldman Sachs zou een stijging van de rente met 1% leiden tot een verlies van meer dan 8.000 miljard dollar op de obligatiemarkten. De schokgolf die dit verlies zou veroorzaken, kan de financiële markten op hun grondvesten doen daveren.
