Het uitstaande bedrag aan obligaties met een negatief rendement neemt volgens een exponentiële functie toe. Dat wil zeggen dat het tempo waaraan dat bedrag groeit alsmaar versnelt. De financiële markten bereiden er zich op voor dat binnenkort 15 miljard dollar of zelfs 20 miljard dollar aan obligaties een negatief rendement zal opleveren. De gevolgen van die situatie zullen pas op langere termijn duidelijk worden. Maar één zaak staat inmiddels als een paal boven water: de negatieve rentevoeten hebben de wereld op zijn kop gezet.
De negatieve rentevoeten hebben de financiële markten namelijk in heuse casino’s herschapen. Over de oorzaken van deze evolutie is al veel inkt gevloeid, heel vaak wordt daarbij verwezen naar het Zwitserse dilemma. Kort gezegd komt dit dilemma er op neer dat niemand van de Verenigde Staten tot China en van Japan tot de eurozone een sterke munt wil. Dat is namelijk geen goede zaak voor de exportgerichte bedrijven. Die zullen namelijk op de wereldmarkt aan concurrentiekracht verliezen en dat wil iedereen kost wat kost vermijden. Zwitserland heeft dit als eerste ingezien en is de waarde van de eigen munt zo laag mogelijk gaan houden. De andere landen hebben dit voorbeeld snel gevolgd.
Daar komt nog eens bovenop dat de wereld geconfronteerd wordt met overcapaciteit, er is van alles en nog wat te veel aanbod. Wie zijn eigen productie in een dergelijke omgeving wil slijten, moet dat in de best mogelijke omstandigheden doen. Met als het even kan een liefst zo goedkoop mogelijke munt. Overcapaciteit vertaalt zich onder andere in het feit dat er van prijsdruk geen sprake is. De acties van de centrale banken hebben dan ook weinig zin, want ze binden het paard achter in plaats van voor de wagen.
De centrale bankiers drukken geld in de hoop om de vraag te stimuleren, maar dat heeft uiteraard weinig zin in een wereld waarin er van overaanbod sprake is. Er wordt dus niet meer gekocht, het extra geld zal integendeel steeds vaker zijn weg richting speculatieve bestemmingen vinden. De beleggers zullen willekeurig kiezen voor alles waar nog enig rendement te rapen valt, zonder onderscheid naar kwaliteit te maken. Er wordt met andere woorden geen onderscheid meer gemaakt tussen goede en slechte projecten, de allocatie van het geld gebeurt louter en alleen op basis van het verwachte rendement. En dan hoeven we er waarschijnlijk geen tekening meer bij te maken: op deze manier wordt de wereld inderdaad een casino.
