Met de zomer op komst staan er nog verschillende belangrijke meetings geprogrammeerd. Op de Sohn Conference werd de show gestolen door Stan Druckenmiller met zijn bijna-apocalyptische voorspelling dat alleen goud overeind zal blijven. Druckenmiller sprak smalend over de centrale bankiers die zichzelf magische gaven toedichten, maar er maar niet in slagen om de economie weer op kruissnelheid te brengen. Het gevolg is dat zowel obligaties als aandelen veel te duur zijn geworden en dus beter verkocht worden. Druckenmiller stipuleerde dat hij nadrukkelijk voor goud heeft gekozen.
Vervolgens kwamen 1800 hedge fund managers samen in Las Vegas voor de SkyBridge Alternatives Conference of SALT. Ook op die meeting was er weinig ruimte voor optimisme. Maak de veiligheidsgordels maar vast: de hedge fund managers waren maar zelden zo negatief als nu. Ze blijken zich bijna stuk voor stuk grote zorgen te maken over de evolutie van de wereldeconomie, waarbij een bezorgde blik richting China wordt geworpen. Zowat iedereen heeft zijn standpunt over laatstgenoemd land in de loop van de voorbije 12 maanden bijgesteld.
Bij Passport Capital is fondsbeheerder John Burbank bijvoorbeeld een China bear geworden, een houding die in schril contrast staat met de uitspraken die hij zich vorig jaar liet ontlokken. Toen verwachtte Burbank dat de Chinese economie zich relatief snel zou herstellen, de toekomst zag er op dat moment volgens hem ‘sterk en positief’ uit. Ook vorig jaar zelfde tijd waagde Michael Novogratz, op dat moment beheerder bij Fortress Investment Group LLC, zich aan de voorspelling dat China aan de vooravond stond van één van de grootste bull markten die we ooit gezien hadden.
Inmiddels heeft Novogratz een bocht van 90° gemaakt, van zijn positieve visie van 12 maanden geleden blijft geen spaander meer heel. Ook bekende money managers als Emanuel Friedman, Milton Berg en Don Brownstein zien geen greintje hoop meer voor de Chinese economie. Roslyn Zhang van China Investment Corporation probeerde voor wat tegenwind te zorgen, maar moest in panelgesprekken telkens de duimen leggen voor het pessimisme van haar collega’s. Wanneer het in China fout loopt, kan het ook in de rest van de wereld snel fout lopen. En voor we het weten, worden we opnieuw met een grote crisis geconfronteerd.
