Maar niets is minder waar, want de Amerikaanse centrale bank heeft zich in een soort Hotel California genesteld. De crisis van 2007-2008 met uitzonderlijke maatregelen bezweerd, zowel de economie als de banken bleven de val in een diep gat bespaard. De prijs die moest betaald worden, was echter groot. Want nu blijkt dat de FED de terugweg is kwijtgeraakt. Zo die terugweg er ooit is geweest.
De impotente centrale banken worden namelijk een kopje kleiner gemaakt door de deflatie en dat blijkt een economische plaag te zijn waar weinig of geen kruit tegen gewassen is. Zowel de Federal Reserve, de Europese Centrale Bank, de Bank of Canada, de Bank of Japan en de Zweedse Riksbank hebben een doelstelling wat de inflatie betreft van 2%. Dat objectief blijkt echter niet meer haalbaar, de inflatie blijft koppig flirten met het deflatieniveau. En dat kan bezwaarlijk een goede zaak genoemd worden.
Inmiddels ligt die bewuste 23ste juni, de dag waarop het referendum over de EU plaatsvond, weer een tijdje achter ons. En in tegenstelling wat ons voortdurend voor ogen werd gehouden, is van een Lehman-moment op geen enkel moment sprake geweest. Hooguit was er sprake van een lichte schok, die echter wel onverwachte consequenties had voor een aantal deelsegmenten van de financiële markten. In eerste instantie was het echter allemaal niet zo erg als de pessimisten hadden gevreesd. En uiteraard klopten de centrale bankiers zich weer op de eigen borst.
Valuta’s over de hele wereld zijn begonnen aan de wedloop om zo snel mogelijk waardeloos te worden, dat is alleszins de indruk die we krijgen over wat er momenteel aan het gebeuren is. De centrale banken van de verschillende landen en regio’s doen hun uiterste best om de eigen munt zo goedkoop mogelijk te maken. Dat heeft als gevolg dat de koersen van de belangrijkste valuta’s onder druk blijven staan. Voor beleggers schept dit alleszins een uiterst verwarrende toestand, want zij weten ook niet meer wat en hoe.
