Dit zijn de woorden die de Amerikaanse President Thomas Jefferson en Henry Ford ooit gebruikten : “Het is maar goed dat het volk ons bankwezen en monetair systeem niet begrijpt, anders hebben we voor morgenochtend een revolutie.”
De economische crisis leidt tot een nieuwe ‘wereldwijde monetaire autoriteit’. Dit is precies hetgeen het Huis van Rothschild ruim 200 jaar geleden voor ogen had: de wereldeconomie met zijn papiergeld, in zijn zak stoppen. Laat ik even uitleggen hoe dat in zijn werk ging:
In 1791 richtte Rothschild met de regering van vrije en onafhankelijke staten – de Verenigde Staten – de First Bank of the United States op. Deze ‘Centrale Bank’ introduceert perioden van goede tijden en slechte tijden. In het eerste geval is de geldontwaarding gering, de rentestand laag en draait de economie als een tierelier. Iedereen heeft werk en leent geld om huizen en goederen te kopen. Daarna volgt een depressie met werkloosheid en mag het volk de spulletjes aan de bank verkopen, omdat de leningen niet kunnen worden afgelost. De winst is enorm, net als het verdriet. Klinkt bekend in de oren, niet waar?
Eustace Mullins, auteur van The Federal Reserve Conspiracy definieert een Centrale Bank als volgt:
“De Centrale Bank is in privé-handen, ook al lijkt het alsof de Bank een regeringsinstantie is. De Centrale Bank mag geld drukken en uitgeven en is uitstekend geschikt voor het financieren van oorlogen. De bank heeft het monopolie over al het papiergeld en kan over iedere cent van u en mij vrij beschikken.”
In 1811 zegt de nieuw gekozen Amerikaanse president de looptijd op. Nathan Rothschild - de rijkste en meest invloedrijke man in Engeland -, laat Engeland het canaille in de Verenigde Staten de oorlog verklaren. Nathan wil de Amerikanen zo heftig in de schulden steken, dat zij met hangende pootjes op hun besluit terugkomen. Vier jaar later, in 1816, buigt het Amerikaanse congres het hoofd. Rothschild mag opnieuw de Centrale Bank voor zijn rekening nemen. De naam van de bank wordt uiterst origineel de Second Bank of the United States, de vergunning is opnieuw voor 20 jaar en de oorlog stopt.
Alsof de duvel ermee speelt voert 20 jaar later in 1832 de zevende president van de Verenigde Staten, Andrew Jackson, een herverkiezingscampagne met als leus ‘Jackson and No Bank!’ Hij wordt president, schaft de Centrale Bank af en het Huis van Rothschild wordt het bankieren in Amerika onmogelijk gemaakt.
Pas in 1910 zien Rotschild’s vrienden Jacob Schiff, Paul Warburg, kolonel Edward Mandell House (adviseur van de in 1912 gekozen president Woodrow Wilson en later van Roosevelt), Bernard Baruch (hij heeft het tijdens de Eerste en Tweede Wereldoorlog in de Verenigde Staten voor het zeggen) en de bankier Herbert Lehman, kans om opnieuw het Amerikaanse monetaire systeem in de zak te steken. Er vinden in het geheim op Jekyll Island vergaderingen plaats en de naam Centrale Bank wordt vervangen door Federaal Reserve Systeem (FED). Het woordje ‘Federaal’ geeft er zelfs een officieel tintje aan. En er wordt niet één Centrale Bank of zoals u wenst Federale Reserve Bank gevormd, maar 12. Eén zo’n bankgebouw is eng: stel dat de baas niet is te vertrouwen. Maar 12, dat gaat wel goed. Onder de 12 Federale Reserve Banken is die in New York de machtigste, omdat ongeveer 90 van de 100 grootste Amerikaanse banken in dit district zijn te vinden. Dus wie de baas is van de Federale Reserve Bank in New York, is de baas van het Amerikaanse papier geld. Zo simpel zit het systeem in elkaar. Uiteindelijk wordt de Federale Reserve Akte, ook bekend als de Currency Bill ofwel de Owen-Glass Act op 23 december 1913 aangenomen.
De aandeelhouders van de FED zijn de privé bankiers, ofwel zoals Wikipedia zegt:
“Het Federale Reserve System ofwel FED is de in 1913 ingestelde Federale, Centrale Bank van de Verenigde Staten, vergelijkbaar met de Europese Centrale Bank in Frankfurt [de geboorteplaats van de Rothschilds en de Schiffs, red]. De Bank wordt bestuurd door een Raad van Commissarissen die door de president van de VS wordt benoemd. Hoewel de naam Federale Reserve anders doet vermoeden, is de bank geen eigendom van de staat, maar privébezit van een aantal grote banken. De bank houdt zich voornamelijk bezig met de monetaire politiek. Hoeveel of hoe weinig geld er in omloop wordt gebracht, wordt beslist door het Federale Open Markt Comité (FOMC), dat in New York is gevestigd. Het FOMC bestaat uit ondermeer de 12 regionale (FED) bankdirecteuren. De vergaderingen zijn besloten.”
Henry Ford zegt over de oprichting van de FED:
“Het is maar goed dat het volk ons bankwezen en monetair systeem niet begrijpt, anders hebben we voor morgenochtend een revolutie.”
En Charles Lindberg van het Huis van Afgevaardigden merkte toen op:
“Dit is het meest gevaarlijke systeem dat ooit in de handen van een kleine elitaire groep is gegeven. Het systeem wordt privaat beheerst en introduceert paniek, inflatie en deflatie wanneer het van pas komt.”
Grote Depressie
In 1929 veroorzaakte de FED de Grote Depressie door – aldus Nobelprijswinnaar Milton Friedman – na het instorten van de beurs de geldhoeveelheid met een derde in te perken. Let even op het zinnetje ‘na het instorten van de beurs’. Dat gebeurde veel eerder in 1815 toen Nathan Rotschild de beurs in Londen beduvelde. Hij deed alsof Napoleon de slag bij Waterloo had gewonnen en vervolgens Engeland wilde innemen, dumpte zijn aandelen hetgeen door alle handelaren werd gevolgd en kocht via de achterdeur het zogenaamd waardeloos geworden papier op. Zijn vermogen vermeerderde 2500 keer. Met ruim 50 miljoen pond had hij meer geld in handen dan de 35 miljoen pond die in geheel Engeland was te vinden. Met de financiële macht in handen dwingt hij de regering om de Bank of England op te richten:
“Het maakt mij niet uit welke marionet de troon van Engeland bestijgt. Degene die de Britse geldvoorraad beheert, controleert het Britse rijk. En ik ben die persoon.”
Dezelfde truc herhaalt zich in 1929, toen 1.6 biljoen dollar (omgerekende waarde) verdampte.
"En dat was geen ongelukje”, zegt Louis T. McFadden, voor twaalf jaar voorzitter van het zogeheten ‘House Banking Commitee’ ofwel het Comité van Privé Bankiers. “Het was een uiterst slim door internationale bankiers in elkaar gezet scenario om van de Verenigde Staten de goudvoorraad af te troggelen, die Europa na de Eerste Wereldoorlog als betaling voor zijn schulden had betaald. Ook is het geld niet verdampt, maar verhuisde het van eigenaar. Joe Kennedy’s vermogen groeide van 160 miljoen dollar in 1929 naar 4 miljard.” (omgerekende koers).
Louis T. McFadden, haalt de woede van Europese privé bankiers zoals Rothschild, Warburg en Schiff op zijn hals met uitspraken als:
“De Federale Reserve Banken worden gevormd door Europese centrale banken. In die duistere groep van financiële piraten, zitten mensen die iemand voor een dollar z’n strot doorsnijden…. Er is een wereldwijd systeem opgezet. Een superstaat gecontroleerd door bankiers en industriëlen die de gehele wereld voor hun plezier tot slavernij brengen… De internationale privébankiers kunnen dankzij de FED zogenaamd ‘legaal’ de koers van de dollar bepalen en de economie opbouwen of laten instorten. Dit laatste hebben wij in 1907 en in 1929 in de Verenigde Staten gezien en in 1920 in Duitsland. De Federale Reserve Banken bepalen hoeveel bankbiljetten er worden gedrukt, een beslissing die in feite door de staat moet worden genomen. De FED maakt papiergeld uit niets, helemaal niets..”.
McFadden overleeft de derde aanslag op zijn leven niet. Hij wordt op 3 oktober 1936 vergiftigd. De man weet dat de FED Adolf Hitler en de Duitse oorlogsindustrie financiert. Het bedrag dat hiervoor is gebruikt schommelt rond de 1.2 biljoen dollar, omgerekend naar de huidige waarde. En de investeringen vonden plaats vanaf het moment dat in de Verenigde Staten 1.6 biljoen dollar ‘verdampte’ of zoals McFadden zegt: “De FED heeft zoveel miljarden aan dollars in Duitsland gepompt, dat zij het bedrag niet meer durft te noemen.”
BIS
Behalve de FED in de Verenigde Staten zijn er op vele plekken in de wereld centrale banken opgericht, waaronder de Europese Centrale Bank in Frankfurt. Uiterst toevallig is Frankfurt de geboorteplaats van het Huis van Rothschild. Al deze centrale banken zijn ondergebracht in een overkoepelend orgaan de BIS, ofwel de Bank voor Internationale Betalingen gehuisvest in Bazel, Zwitserland. Hiervan is ook de Wereldbank lid, een financiële instelling die net als het International Monetaire Fonds IMF valt onder de Verenigde Naties. Dankzij deze centralisatie werken de federale banken over de gehele wereld als een kartel dat gezamenlijk afspraken maakt over rentetarieven, inflatie, deflatie, begrotingstekorten, het bijdrukken of het verminderen van de hoeveelheid papier geld enz. Niemand houdt notulen bij, er wordt aan geen enkel parlement verantwoording afgelegd. Het is een zelfregulerende club die politici controleert, net als de organisatie van de Bilderbergers.”
Goud
Behalve het papier geld hebben de privé bankiers ook het goud in hun zak gestopt. Na de beide wereldoorlogen verhuisde het goud van Europa naar de Verenigde Staten. Tegen het eind van de Tweede Wereldoorlog zou Fort Knox 70% van ‘s werelds goudvoorraad in zijn bezit moeten hebben. Er ontstonden geruchten dat dit niet waar zou zijn en in 1981 ging de toenmalige president Ronald Reagan op onderzoek. De door hem ingestelde ‘Gold Commission’ ontdekte dat het Amerikaanse Ministerie van Financiën geen goud bezat. Al het goud was in handen van de FED, als borg tegen de uitstaande staatsschulden. En de FED is, zoals we hebben uitgelegd, in handen van de privé bankiers en niet van de staat en/of het volk.
IJzeren vuist
Bob Chapman van The International Forecaster voorspelt dat het huidige financiële systeem op de fles gaat. Dat is precies hetgeen in een voorgaand artikel door de Engelse premier Brown wordt gezegd. Er ontstaat een totalitaire, fascistische superstaat, waar geen plaats meer is voor de vrijheid van denken, mening en spraak. Een Nieuwe Wereld Orde, waarvan het symbool is te zien op ieder dollar biljet. We zien een herhaling van de eerdere beurscrisissen in 1815 en 1929. Aandelen kelderen door een gerucht (Napoleon), door een ‘bubble’ (overwaarde) of door een kredietcrisis. Vul maar in wat u het leukst vindt. Feit is dat in alle gevallen privé bankiers het scenario in handen hebben.
Ik herhaal het nog even: De Federale Reservebank wordt bestuurd door privé bankiers, die zowel (in de Verenigde Staten) het belastinggeld incasseren als ongecontroleerd papier geld bijdrukken. Dat is dus dezelfde Federale bank, die nu aan tal van regeringen papier geld leent om een privé bankier als Fortis van de ondergang te redden. Maar het is ook dezelfde Federale Reservebank die geld aan regeringen leent om oorlogen te voeren zoals in Irak. Niet te geloven, dat is uw en mijn belastinggeld! Ik ben benieuwd wat voor onderpand de FED van de Verenigde Staten verlangt. Na het goud wellicht de kopermijnen van Zimbabwe? Of de olievelden van Iran? En moeten de Europese landen wellicht in centraal Europa – Duitsland is weer de klos - tegen een hongerloon consumentengoederen produceren?
