We leven in een sleutelgeneratie, een generatie die de ondergang van de vorige generatie politici en de opkomst van een nieuwe generatie zal meemaken. Zowat overal in de wereld lijkt het lot van de klassieke politieke partijen bezegeld, de kiezer lust er in het stemhokje geen pap meer van. Hun plaats wordt gaandeweg ingenomen door de vertegenwoordigers van populistische partijen, die zich in een groeiende populariteit mogen verheugen. Deze evolutie lijkt onstuitbaar te zijn en kan grote gevolgen hebben.
Over de oorzaak van de opkomst van de populistische partijen is al veel inkt gevloeid. Chris Maloney van Bloomberg heeft het probleem langs een onverwachte invalshoek bekeken. De centrale banken zijn naar zijn mening verantwoordelijk voor het opkomend populisme, niet meer of niet minder. Zij en niemand anders hebben door hun Keynesiaanse monetaire politiek de lonen onder forse druk gezet. Volgens Maloney kan er alleen meer tewerkstelling zijn wanneer de lonen onder druk worden gezet. Waardoor het leven van de man in de straat onbetaalbaar wordt, tot algemene ontevredenheid.
Maloney onderzocht op de eerste plaats de situatie in de Verenigde Staten, maar uiteindelijk verschilt die in Europa daar niet zo veel van. Het populisme zit in de VS in de lift sinds 1999, niet toevallig het jaar dat een dramatische stijging van de consumentenprijzen begon. Met onder andere stijgende prijzen voor voeding en huizen. Tussen 2000 en 2014 zijn de huizenprijzen in de VS met 73% gestegen, de huurprijzen met 45%, de kosten voor voeding met 47% en de kosten voor te studeren aan de universiteit met 137%.
Over dezelfde periode zijn de lonen slechts met 38% gestegen, terwijl de reële lonen zelfs met 3% daalden. Om de levensstandaard te kunnen handhaven, zijn de huisgezinnen dus meer steeds meer schulden beginnen te maken. Het totaal uitstaande bedrag aan schulden is sinds 1999 met 117% gestegen. Bovendien is de ongelijkheid tussen arm en rijk fors toegenomen, wat op zijn beurt heeft bijgedragen tot het algemeen gevoel van ontevredenheid. Wanneer deze trend zich doorzet, ziet de toekomst voor de klassieke politieke partijen er ook in de VS inktzwart uit.
