Sommige centrale banken kopen al 8 jaar op rij goud en dat is een waarheid als een koe. Wat mogen we hieruit afleiden? Op de eerste plaats dat sommige – we leggen hierbij nogmaals de nadruk op het woord ‘sommige’ – centrale bankiers door dik en dun zijn blijven geloven in goud. Want we mogen niet vergeten dat de goudmarkt een paar rotjaren achter de rug heeft, waarin de goudprijs voortdurend onder druk is blijven staan.
Uit de cijfers van het Internationaal Monetair Fonds blijkt echter zwart op wit dat een aantal centrale banken netto kopers van goud zijn geweest, met op kop die van Rusland, China en Kazakstan. Vorig jaar kochten alle centrale banken samen een totale hoeveelheid van 590 ton goud, goed voor 14% van de totale jaarlijkse vraag naar het edelmetaal. Een aantal collega’s schitterden op de goudmarkt anderzijds door aanwezigheid. Waaronder dus de grote westerse centrale banken.
Waarom kopen de centrale banken van Rusland, China en Kazakstan goud op een moment dat de collega’s zich met andere zaken zoals negatieve rentevoeten en de war on cash bezig houden? Misschien is er wel een verband tussen beide feiten. De vermelde 3 landen stellen vast dat ons financieel systeem op zijn laatste benen loopt. Wanneer de muren van dat systeem instorten, is het tijd voor plan B. Een plan waarin allezins ruimte zal zijn voor goud.
Stefan Wieler, vice president van GoldMoney, vermoedt dat Rusland, China en Kazakstan totaal geen vertrouwen meer hebben in de dollar en in andere valuta’s. Die zullen dan ook geen plaats meer krijgen in het nieuwe systeem. Vermoedelijk zullen onder plan B de special drawing rights (SDR’s) een grote rol gaan spelen, dit in combinatie met goud. Hoe de verhoudingen tussen beiden zullen worden, blijft natuurlijk een open vraag. Het antwoord op deze vraag zullen we waarschijnlijk slechts krijgen wanneer de zaken op de top zijn gedreven.
