pensioenfondsen

De overheden zitten niet bepaald goed in de slappe was, ze dreigen op middellange termijn zelfs met de billen bloot te komen zitten. Maar wie had gerekend op de privé-pensioenfondsen om mogelijke problemen bij de staatspensioenen op te vangen, heeft op het verkeerde paard gewed. Want ook daar valt tegen de achtergrond van de nulrente of zelfs negatieve rentevoeten weinig of niets meer te rapen. Integendeel zelfs, de problemen in de sector van de pensioenfondsen dreigen hallucinante vormen aan te nemen.

Zelfs een klein kind zal inmiddels begrepen hebben dat we in vreemde tijden leven. Mensen die een leven lang gespaard hebben om een appeltje voor de dorst opzij te leggen, komen plots tot de ontdekking dat ze geen bal interest meer krijgen op hun spaargeld. Sommigen lijken zich weinig van die situatie aan te trekken, ze zijn blijkbaar van mening dat wat er rondom hen gebeurt de normaalste zaak van de wereld is. Zelfs voormalig FED-voorzitter Ben Bernanke heeft zich in het debat gemengd, hij heeft er persoonlijk helemaal niets op tegen dat de centrale banken gratis geld gaan uitdelen.

We schrijven 2040. Een 80-jarige man heeft zich met veel moeite op zijn fiets gehesen en begeeft zich naar zijn werk. Vol heimwee denkt hij terug aan zijn wijlen zijn vader, die op zijn 60ste met pensioen is kunnen gaan. Inderdaad, hijzelf krijgt ook een pensioenuitkering, maar die is zo gering dat hij er amper de huur van zijn appartement van kan betalen. Een appeltje voor de dorst heeft hij helaas niet kunnen aanleggen, want in de laatste fase van zijn actief leven bracht sparen nul komma nul rendement op.