Maar ook elders in de wereld blijft het bepaald onrustig. Donald Trump probeert de schuld van die onrust in de schoenen van de Russen te schuiven, maar uiteraard heeft hijzelf ook boter op het hoofd. De Russische regering is inderdaad niet samengesteld uit koorknapen, maar ook in de Amerikaanse regering zitten jongens en meisjes die het oorlog voeren niet ongenegen zijn.
Een grote bron van onrust zijn de Franse presidentsverkiezingen. De schaduw van Marine Le Pen hangt over deze verkiezingen. Zelfs wanneer extreem-rechts de volgende president niet mag leveren, zijn de problemen niet opgelost. Het gaat dus niet om de risicopremie die op Franse overheidsobligaties moet betaald worden alleen op de rug van het Front National te schuiven. Die premie is overigens opgelopen tot het niveau van tijdens de crisis van 2012.
Als de Marc de-Muizon en Mark Wall van Deutsche Bank mogen geloven is dat geenszins het geval. De gevaren op een Frexit zijn weliswaar afgenomen, maar de kans bestaat nog altijd dat Le Pen bij de tweede ronde verrassend uit de hoek zal komen. Macron heeft in de polls weliswaar een comfortabele voorsprong uitgebouwd, maar het zou niet de eerste keer dat we rare capriolen zien bij uitslagen van verkiezingen of referenda.
Europa kan momenteel bezwaarlijk een rustige plaats genoemd worden. De golf van bloedige aanslagen tijdens de zomermaanden heeft nogmaals de vinger op de wonde gelegd: we worden geconfronteerd met een vluchtelingenprobleem dat zijn weerga in de geschiedenis niet heeft. Maar het kan nog erger worden: wanneer de afspraken met Turkije om de één of andere reden vervallen, kan de stroom vluchtelingen opnieuw aanzwellen dat het niveau dat vorige zomer werd opgetekend. Wat tot een onhoudbare situatie zou leiden dus.
