In een eerste scenario gaat hij uit van een status quo situatie, waarbij de komende 5 jaar sterk zouden gelijken op de voorbije 20 tot 40 jaar. De politici blijven geld uitgeven alsof er niets aan de hand is, geld dat ze zullen moeten blijven lenen.
Maar een zwakke economische groei is niet het ergste wat de wereld kan overkomen. Op de achtergrond blijven de schulden zich in een zorgwekkend snel tempo opstapelen en dat moet vroeg of laat fout aflopen. Jim Rickards vreest dat instorting van financieel systeem niet lang op zich zal laten wachten. Hij verdedigde deze stelling in zijn boek “The New Case for Gold”. Het zal allemaal beginnen met een run op de banken, een situatie vergelijkbaar met die we in Argentinië en Griekenland zagen. Volgens Ricards kan het dan allemaal erg snel gaan.
De Japanse en Europese centrale bankiers gingen nog een stapje verder door uiteindelijk de negatieve rentevoeten in te voeren, waaruit bleek dat het experiment met een zeer ruime monetaire politiek toch niet voor 100% geslaagd is. Sommige economen spreken in verband van dit experiment over monetair extremisme, dat inderdaad tot een bepaalde vorm van economische groei heeft geleid. Het herstel als gevolg van deze politiek is op zijn zachtst gezegd echter zeer aarzelend te noemen, van grote overtuigingskracht wordt geenszins blijk gegeven.
