Eén van de belangrijkste problemen waar de wereld mee wordt geconfronteerd is het groeiend aantal gepensioneerden wiens pensioenuitkering afhankelijk wordt van een krimpend aantal actieven. Dit probleem stelt zich niet alleen in Europa, maar ook in de Verenigde Staten. Het is nu eenmaal een globaal gegeven dat de mensen langer leven, terwijl er anderzijds minder baby’s geboren worden. De demografische pyramide wordt op die manier volledig scheef getrokken.
Internationaal wordt dan van de “support ratio” gesproken. Wat is er gebeurd, afgezien van het feit dat de gemiddelde levensduur inderdaad toeneemt tegen de achtergrond van een dalende vruchtbaarheidsgraad? De overheden hebben hun huiswerk slecht gemaakt, ze hebben er geen rekening mee gehouden dat de gemiddelde pensioenleeftijd in bovengeschetste omstandigheden gelijk is gebleven. Op die manier kunnen alleen maar mistoestanden ontstaan.
In 1950 waren er in de landen die deel uitmaken van de OESO 7,20 personen in de leeftijd van 20 tot 64 jaar voor elke bejaarde. In 1980 was de support ratio gedaald tot 5,10 en in 2014 was het al 4,10. De daling van de ratio gebeurt dus aan een sneller tempo dan de meeste denken. Dat betekent dat in 2050 hij op 2,10 zal staan. Dat betekent dat iets meer dan 2 actieven elk een gepensioneerde zullen moeten onderhouden.
De pensioenlasten worden met andere woorden ondraaglijk en dat moet onvermijdelijk leiden tot een nieuwe crisis. In vaktermen wordt nu al van de ‘sandwich generatie’ gesproken, een generatie die gesandwicht wordt tussen ouders en kinderen. Want ze zullen beiden moeten onderhouden, of ze dat nu graag horen of niet. Niet toevallig wonen in de VS opnieuw 3 of zelfs 4 generaties samen onder één dak. Het aantal van deze ‘multi-generational households’ bevindt zich op het hoogste niveau sinds de Grote Depressie.
Collectie munten
Zilveren kilomunten
Waarom Goud kopen
