Het ziet er naar uit dat de centrale banken aan het einde van hun Latijn zijn gekomen. Alle tot dusver getroffen maatregelen hebben weinig of geen zoden aan de dijk gebracht. Nulrente, quantative easing en zelfs negatieve rentevoeten zijn er niet in geslaagd om de economie uit het slop te halen en daarmee is het einde van het bekende wapenarsenaal van de centrale bankiers waarschijnlijk in zicht gekomen. Hoe het nu verder moet, weet in feite niemand. Alleen is duidelijk dat het geweer van schouder moet veranderd worden.
Eigenlijk moeten de centrale banken nu de fakkel doorgeven aan de overheden. Het aangaan van meer schulden heeft compleet niets opgelost, integendeel zelfs. Er is misschien nog wat meer ruimte om de schuldenberg te vergroten, maar stilaan komen de limieten van deze politiek in zicht. Bovendien wordt stilaan ook duidelijk dat de strategie van het schulden aangaan gewoon niet werkt. Iedereen heeft inmiddels begrepen dat die schulden ooit terugbetaald moeten worden. Eigenlijk zijn we langzaam maar zeker de toekomst aan het opeten.
Wat moet er dan wel gebeuren? De financiële crisis van 2007-2008 was het gevolg van schulden die zich in het financieel systeem opgehoopt hadden. Men heeft die crisis pogen op te lossen door het onderliggend probleem simpelweg te ontwijken en men is gewoon boven de stand blijven leven. Die levenswijze werd uiteraard gefinancierd met nog meer schulden. Het negeren van de onderliggende problemen is uiteraard geen oplossing, vroeg of laat komen die problemen steeds toch weer aan de oppervlakte.
Maar het aanreiken van een oplossing zal hoe dan ook een pijnlijke fase inluiden. Niet meer boven de stand leven wil zeggen dat er heel wat besparingen zullen moeten gebeuren. Met als gevolg dat de economie geruime tijd door een dal zal moeten trekken alvorens er weer licht aan de horizon opduikt. En dat is precies wat de politici willen vermijden op een moment dat populistische verenigingen als de Vijfsterrenpartij, Alternative für Deutschland of het Front National in opmars zijn. Alles wijst er op dat de huidige generatie politici de hete aardappel voor zich zal blijven uitschuiven. Met als gevolg dat op een bepaald moment loontje om zijn boontje zal komen, met als gevolg dat een zware crisis zal uitbreken.
