De presidentsverkiezingen in de Verenigde Staten worden traditioneel in de rest van de wereld met meer dan gewone aandacht gevolgd. Dat is niet meer dan logisch ook, want dit land positioneert zich nog steeds als de politieagent én de leidende grootmacht in de wereld. Of dat terecht is of niet, laten we in het midden. Maar ditmaal worden de verkiezingen met meer dan gewone aandacht gevolgd. Want voor het eerst lijken de Amerikaanse kiezers de wacht aan te zeggen aan de traditionele politieke partijen.
Iets wat we overigens ook in de rest van de wereld zien. Er heerst een soort algemeen ongenoegen over wat onze politici er van bakken. In Europa kanaliseert dat ongenoegen zich via het succes van een aantal nationalistische en/of populistische partijen, in de Verenigde Staten door het succes van kandidaten die niet de officiële steun van hun partij genieten. Bij de democraten is Bernie Sanders de outsider, bij de republikeinen trotseert Donald Trump de banvloeken van het partijapparaat. De Amerikanen hebben met andere woorden hun buik vol van de heersende politieke klasse.
Maar dat betekent daarom nog niet dat Sanders of Trump de volgende Amerikaanse president zal worden. Het meeste kans om in het Witte Huis te belanden maakt nog altijd Hillary Clinton, die dit huis dankzij een vorig verblijf nog steeds als haar broekzak kent. Echt populair is Clinton echter niet, getuige haar bijnaam “Killary”. De bijnaam ontleent ze aan het feit dat ze de kandidate is van de machtige defensiesector in de VS. Wanneer Killary aan de macht komt, en de kans daarop is vrij groot, krijgen de oorlogstokers het voor het zeggen.
En dat kan grote gevolgen hebben. Killary zou wel eens de laatste Amerikaanse president kunnen worden, zo denkt de invloedrijke opiniemaker Paul Craig Roberts. Voortgedreven door de oorlogslobby van het US military-security complex zal ze de Koude Oorlog weer doen heropleven, waarbij ze aanstuurt op een confrontatie met zowel China als Rusland. Het Obama regime heeft de spanning met beide landen door opleven door leugens en roekeloze provocaties en Roberts ziet Killary een nieuwe oorlog tegemoet gaan. Dat zal haar niet in dank afgenomen worden door haar landgenoten, die duidelijk een andere politiek voor ogen hadden. Niemand is immers gebaat bij dat nieuwe koude oorlog eensklaps een hete oorlog zou worden.
