Het is niet meteen voorpaginanieuws geworden in de internationale pers, maar in de afgelopen weken was er heel wat geroezemoes in de banksector. Op de eerste plaat vermelden we de beslissing van de Italianen om een noodfonds op te richten om de Italiaanse banken in moeilijkheden een handje toe te steken. Die banken dreigen namelijk te bezwijken onder het loodzware gewicht van een pak probleemkredieten. Maar waarom wordt in dat noodfonds slechts 5 miljard euro gestopt, terwijl het probleem van de slechte leningen een omvang van 360 miljard euro heeft. Van een druppel op een hete plaat gesproken!
Er zijn nog wel meer vragen waar een antwoord op moet gegeven worden. Waarom heeft de Amerikaanse centrale bank een paar spoedmeetings georganiseerd? Het vreemde van die zaak is dat daar niets van is uitgelekt naar de buitenwereld. We kunnen ons moeilijk voorstellen dat de bestuurders van de FED nog eens zijn bijeengekomen om een gezellige koffieklets te houden. Er moet daar iets dringends besproken zijn en we zouden eigenlijk maar al te graag willen weten wat dat ‘iets’ is geweest. Maar voorlopig blijven we op onze honger zitten, de vraag werd niet beantwoord.
Dan is er nog de People’s Bank of China. Waarom heeft de Chinese centrale bank de drastische beslissing genomen om de koers van de fix van de yuan of reminbi in één klap met 300 basispunten lager te fixen? Dat is de grootste de facto devaluatie die de Chinese munt sinds augustus van vorig jaar te slikken kreeg. Maar in de grijze handel is de koers van de yuan blijven dalen, hetgeen betekent dat de financiële markten het zaakje niet helemaal meer vertrouwen. Want in pure Chinese stijl kregen we totaal geen toelichting op de ingreep.
Wat gebeurt er allemaal binnenskamers bij de centrale banken? Blijkbaar gebeurt er iets achter de schermen waar we geen weet van mogen hebben. Er is sprake van een soort paniek in reactie op een probleem dat zich ergens heeft voorgedaan. Daarmee wordt opnieuw bevestigd dat de centrale banken langzamerhand aan het einde van hun latijn zijn. De speeltijd is voorbij en nu moeten concrete oplossingen voor de bestaande problemen aangereikt worden. En de kans is groot dat die oplossingen niet voor de hand liggend zijn.
