Ons financieel systeem kan de vergelijking met de Titanic goed doorstaan, zo vertelt ons Tyler Durden van Zero Hedge. Het verhaal van de Titanic is genoegzaam bekend. Dit schip was zo ontworpen dat het niet kon zinken. In theorie althans toch niet, want in de praktijk is de Titanic wel degelijk gezonken. Een meerderheid van de opvarenden overleefde de aanvaring met een ijsberg niet. De ondergang van het ongenaakbaar schip heeft geleid tot een film die onder andere dankzij Leonardo di Caprio een kaskraker werd.
De ingenieurs van de scheepswerf waar de Titanic maakten zich sterk dat het schip dankzij zijn waterdichte schotten simpelweg niet kon zinken. Ze hadden echter geen rekening gehouden met het feit dat een ijsberg de zijwand van het schip zou openbreken, waardoor het uiteindelijk toch zonk als een baksteen. Menselijke hoogmoed wordt altijd afgestraft en dat is iets wat we ook op de financiële markten al hebben mogen meemaken.
Ons financieel systeem is, zoals de Titanic in zijn tijd, eveneens op technologie gebaseerd. Dankzij uitvinden als high-frequency trading (HFT), securisatie en complexe derivaten zijn de belangrijkste spelers op de financiële markten kunnen uitgroeien tot mastodonten die mogen doen en laten wat ze willen. Ze zijn zo groot geworden dat ze onaantastbaar lijken. Dat is echter maar schone schijn, zoals tijdens de crisis van 2007-2008 is gebleken.
Die crisis gaf een duidelijk alarmsignaal, maar daar hebben de toezichthouders op het financieel systeem niet of nauwelijks rekening mee gehouden. Eigenlijk is het schip al half gezonken, maar de passagiers en de bemanningsleden hebben dat niet of nauwelijks in de gaten. De eerste schok lijkt verteerd, maar is dat allesbehalve. Op een bepaald moment zal de tweede schok zich voordoen en dan zal de schade nog veel groter zijn. We gaan een periode van welvaarttransfer tegemoet waarbij vaste activa zoals goud en zilver de grote winnaars zullen zijn. De meeste inzittenden van Titanic II beseffen dat echter nog niet.
