Overal in de wereld heerst opnieuw bezorgdheid over een mogelijke overdrijving in de vastgoedsector. Het verhaal klinkt in grote lijnen bekend in de oren. De rente staat lag en dus brengen vastrentende waarden geen bal meer op. Wie wat geld heeft gespaard, gaat zodoende op zoek naar alternatieven. En één van die alternatieven kan het kopen zijn van een huis of appartement vanuit een beleggingstandpunt zijn.
De Nederlanders, die al een zware vastgoedcrisis achter de rug hebben, klagen steen en been dat de prijzen voor woningen en appartementen in Amsterdam en andere grote centra weer steil naar omhoog zijn gegaan. Jonge mensen zijn zonder steun van de ouders simpelweg niet meer in staat om zich iets te kopen. Ook al zijn ze zoals hun ouders voordien met een baksteen in de maag geboren.
Maar voorlopig is er van het uiteenspatten van een vastgoedzeepbel in Nederland nog geen sprake. Dat is evenmin het geval in België, hoewel er analisten zijn die al jarenlang staan te schreeuwen dat Belgisch vastgoed veel te duur is. Goedkoop en duur zijn echter relatieve begrippen in de financiële wereld. De Belgische fiscaliteit is overigens niet van die aard dat ze de vorming van bubbles toelaat of aanmoedigt.
Moeten er nog zeepbellen zijn?, zo luidt de vraag die we ons niettemin toch moeten stellen. Want het gevaar komt opnieuw uit een welbekende hoek. De Amerikaanse vastgoedsector heeft weer het kookpunt bereikt. De S&P CoreLogic (Case-Shiller) Home Price index is opnieuw gestegen tot het piekniveau van 2006, waarbij alle geleden verliezen werden goedgemaakt. Mogen we ons aan een nieuwe vastgoedcrisis in de VS verwachten? Het zou ons niet verbazen dat dit inderdaad zo zou zijn.
