Europa kan momenteel bezwaarlijk een rustige plaats genoemd worden. De golf van bloedige aanslagen tijdens de zomermaanden heeft nogmaals de vinger op de wonde gelegd: we worden geconfronteerd met een vluchtelingenprobleem dat zijn weerga in de geschiedenis niet heeft. Maar het kan nog erger worden: wanneer de afspraken met Turkije om de één of andere reden vervallen, kan de stroom vluchtelingen opnieuw aanzwellen dat het niveau dat vorige zomer werd opgetekend. Wat tot een onhoudbare situatie zou leiden dus.
Maar de vluchtelingen en Turkije zijn maar één van de problemen waar Europa mee wordt geconfronteerd. De huidige politieke klasse voelt haar machtsbasis steeds kleiner worden, want de bevolking pikt niet langer de halfslachtige oplossingen die voor de bestaande problemen uitgedokterd werden. En dat ongenoegen vertaalt zich in proteststemmen die steeds vaker de richting van niet-traditionele partijen uitgaan. De populistische partijen winnen dus aan aanhang en dat op een moment dat Europa met nog 3 andere grote problemen wordt geconfronteerd.
Twee van de drie zijn van politieke aard. In september wordt er in Italië een referendum georganiseerd over de reorganisatie van de staat, met als uiteindelijke bedoeling om het land politiek meer stabiel te maken. Daarmee steekt premier Matteo Renzi zijn nek ver uit, want hij dreigt lik op stuk te krijgen van de sterk opgekomen Vijfsterrenpartij van Beppe Grillo. Bijt Renzi in het zand, dan is de kans groot dat hij een stap opzij zet. Met als gevolg dat de Italianen met een politiek vacuüm geconfronteerd dreigen te worden.
Die dreiging kon op geen slechter moment komen, want de Italiaanse banken voelen het water opnieuw tot de lippen komen. Het zoeken naar een oplossing voor het probleem van de banken is dus de volgende uitdaging waar Europa mee wordt geconfronteerd. Bovendien is er nog een vierde uitdaging in de vorm van de Franse presidentsverkiezingen van volgend jaar, die wel eens de grote doorbraak van het populisme zouden kunnen betekenen. Met Marine Le Pen als president zou de vluchtelingenproblematiek wel eens uit een heel andere hoek benaderd kunnen worden. Waarmee we terug bij het begin van deze blog zijn aanbeland.
