"Cash: In the long winter of its reign", zo luidt de titel van een studie die door de econome Heike Mai onlangs werd gepubliceerd. Mai is zeker niet de eerste de beste, zij werkt voor niemand minder dan Deutsche Bank. De stelling van Mai is eigenlijk heel eenvoudig: we zullen weliswaar steeds meer betalingen elektronisch uitvoeren, maar cash geld zal op korte of middellange termijn niet verdwijnen.
Volgens Mai zijn de rapporten over de dood van cash geld sterk overdreven, waarmee ze duidelijk verwees naar uitspraken gedaan door de Amerikaanse auteur Mark Twain. Mai concludeert dat de Europese Centrale Bank weliswaar de biljetten van 500 euro in haar strijd tegen misdaad in het algemeen en tegen zwart geld in het bijzonder uit omloop zal nemen, maar dat de man in de straat nog over voldoende kleinere biljetten zal beschikken om met gereed geld te kunnen betalen.
Mai kan echter één zaak niet wegcijferen: cash is niet langer koning en dat geldt niet alleen voor Europa. In alle delen van de wereld wordt gekeken naar het experiment dat in Zweden heeft plaatsgevonden. Daar is de cash in omloop al afgenomen van ongeveer 3% van het BBP in 2008 tot ongeveer 1,80% nu.
Maar in tegenstelling tot wat was verhoopt, is de criminaliteit helemaal niet afgenomen. De overheden hebben dat uiteraard ook al door, maar lijken toch niet van plan om de war tegen cash op te geven. Dat laat vermoeden dat ze buiten de strijd tegen fraude en misdaad nog andere doelstellingen voor ogen hebben. En één van die doelstellingen heeft ongetwijfeld te maken met de groeiende machteloosheid van de centrale banken. Die krijgen de gevolgen van de crisis van 2007-2008 niet onder de knie, ondanks het feit dat de schulden tot astronomische hoogtes zijn opgelopen.
Om een kat een kat te noemen: de war tegen cash is niet meer of niet minder dan het voorprogramma van de bail ins waarin ons spaargeld zal aangeslagen worden. Wie zich daartegen schrap wil zetten, kan beter wat goud en/of andere edelmetalen achter de hand houden.
