nulrente

Het gevolg van het optreden van de centrale bankiers is dat een enorme schuldenorgie (in het Engels: debt binge) heeft plaatsgevonden. Er zijn duizenden miljarden dollars aan schulden gemaakt, wat blijkt uit het feit dat de Debt to GDP ratio in de wereldeconomie momenteel 327% bedraagt. Wanneer iemand 10 jaar geleden een dergelijke voorspelling had gemaakt, zou iedereen gedacht hebben dat de persoon in kwestie knettergek was. 

Tijdens de crisis van 2007-2008 nam de Amerikaanse centrale bank het voortouw, zij was de eerste die krachtige maatregelen nam om de groei te stimuleren. Die bleken in eerste instantie vruchten af te werpen, de economie in de Verenigde Staten leek langzaam maar zeker uit het dal te kruipen. In zoverre dat de FED kans zag om een normalisering van de rentevoeten aan te kondigen. Maar die normalisering verliep trager dan verwacht, want ook het economisch herstel bleek uiteindelijk toch niet aan de verwachtingen te voldoen.

De overheden zitten niet bepaald goed in de slappe was, ze dreigen op middellange termijn zelfs met de billen bloot te komen zitten. Maar wie had gerekend op de privé-pensioenfondsen om mogelijke problemen bij de staatspensioenen op te vangen, heeft op het verkeerde paard gewed. Want ook daar valt tegen de achtergrond van de nulrente of zelfs negatieve rentevoeten weinig of niets meer te rapen. Integendeel zelfs, de problemen in de sector van de pensioenfondsen dreigen hallucinante vormen aan te nemen.

We kunnen het niet genoeg herhalen: we leven in een vreemde wereld, waarbij de financiële markten steeds meer op een gekkenhuis beginnen te lijken waar letterlijk alles en niets mogelijk is. Alles omdat de rentevoeten steeds dieper in een bodemloos gat lijken weg te zakken, niets omdat de centrale banken er maar niet in slagen om nog iets noemenswaardigs te verwezenlijken. Alle maatregelen die ze tot dusver hebben getroffen, leidden tot niets. Ze krijgen de economie maar niet meer aan de praat.

De voorgeschiedenis van de negatieve rentevoeten is er eentje van veel vallen en weinig opstaan. Het is namelijk het verhaal van quantative easing, het programma van monetaire verruiming dat door de centrale banken in de afgelopen jaren met grote gretigheid werd toegepast. Maar inmiddels is duidelijk geworden dat die qe, de afkorting van quantative easing, simpelweg niet werkt. Vraag maar aan de Japanse centrale bank, die tegenwoordig het antwoord schuldig moet blijven als gevraagd wordt wat ze nog kan doen om de economie te stimuleren.