Wat bankiers en politici u niet kunnen, durven of willen vertellen

Aanmaken: 03/02/2015 - 16:22

Het boek ’Als de dollar valt’ van Willem Middelkoop geeft de lezer inzicht in de wereld die schuilgaat achter het geld en in de machtposities van de verschillende spelers op de wereldwijde financiële markten en vertelt hoe je hier van kan profiteren. Het is niet de vraag of, maar wanneer het huidige op de dollar gebaseerde financiële systeem zal ploffen. Wat er dan kan gebeuren en hoe u zich daarop kunt voorbereiden komt in dit boek uitgebreid aan de orde. Aan de hand van een honderdtal vragen onthult Willem Middelkoop op toegankelijke wijze de waarheid over thema’s als:

de steeds groter wordende schuldenberg
de exponentieel groeiende geldhoeveelheid
de strijd van banken tegen goud en zilver
de rol van de Amerikaanse Federal Reserve
het gevolgen van de oprakende olie voor de economie
het verschil tussen de officiële en de echte inflatie

’De recordhoogte van het Amerikaanse begrotingstekort zal onvermijdelijk leiden tot een daling van de dollarkoers, een daling die zeer snel kan verlopen en een financiële crisis kan uitlokken’.
Robert McTeer, president Federal Reserve Bank Dallas

Hieronder treft u de eerst bladzijden van het boek:

1 Sinds wanneer is de dollar de wereldreservemunt?
Toen de Verenigde Staten in 1944 zeker wisten dat ze als overwinnaars uit de Tweede Wereldoorlog tevoorschijn zouden gekomen, besloten ze dat het tijd was om daar optimaal van te gaan profiteren, ze konden hun wil opleggen aan een groot deel van de wereld. In kleine kring was besloten de rest van de wereld een nieuw geldsysteem te verkopen dat de VS voor tientallen jaren een enorme voorsprong zou geven. Tot 1940 was de Amerikaanse economie vooral intern gericht, maar nu waren Amerikaanse bedrijven klaar om te gaan profiteren van de wereldmarkten. De ministers van financiën uit vrijwel alle toonaangevende landen van de wereld werden in Bretton Woods, een Amerikaans conferentieoord in de bossen van Mount Washington, New Hampshire, uitgenodigd voor een congres over een nieuw financieel systeem. Daar werd afgesproken dat alle nationale valuta voortaan gedekt zouden worden door de dollar in plaats van goud. Het dollarsysteem werd ’verkocht’ door te beloven dat de dollar door andere landen altijd omgeruild kon worden voor goud. De dollar werd ’as good as gold’. Sindsdien worden alle grondstoffen in dollars verhandeld, alle landen moeten dus dollars kopen om uiteindelijk die grondstoffen te kunnen kopen. Hierdoor is er een permanente vraag naar dollars ontstaan, die ook nog eens de nationale valuta van andere landen dekt. Vroeger speelde goud deze rol. Wereldwijd bestaat hierdoor inmiddels rond 65 procent van al het geld in de centrale bankkluizen, de nationale reserves, uit dollars.[Voetnoot: Het percentage dollars neemt sinds het ontstaan van de euro in verhouding tot deze euro overigens gestaag af. Informatie hierover is te vinden op de website van het IMF: http://www.imf.org/external/np/sta/cofer/eng/cofer.pdf.] Sommige schattingen gaan ervan uit dat inmiddels ook onze pensioenpremies voor ongeveer 30 procent in dollars zijn belegd. Hierdoor kregen de Verenigde Staten een enorm dominante positie in de wereld, omdat zij als enige die dollar vrijwel gratis kunnen drukken, terwijl iedereen hem moest kopen om grondstoffen te kunnen kopen. In 1944 ging iedereen dus akkoord en de dollar werd de officiële wereldreservemunt. Daarnaast werden het Internationaal Monetair Fonds (IMF) en de Wereldbank opgericht. Beide instanties lijken de belangen van de wereld te dienen, maar feitelijk controleert de VS beide, onder meer door haar vetorecht.

2 Wie mag de dollar drukken?
De Amerikaanse Grondwet stelt expliciet dat de overheid het geld munt, maar sinds 1913 is dit privilege overgeheveld naar de commerciële banken. Dollars worden sindsdien op veel plaatsen in de wereld gedrukt, maar formeel mag alleen de VS de dollar drukken. Om preciezer te zijn, sinds de Federal Reserve Act van 1913 mag alleen de Amerikaanse centrale bank, de Federal Reserve (Fed), dollars creëren. [Voetnoot: Op de website van de federal Reserve Bank: Federal Reserve Act. Dispersed throughout 12 USC; ch. 6, 38 Stat. 251 (December 23, 1913): Om Federal-Reservebanken te kunnen oprichten, een elastische munteenheid mogelijk te maken, middelen te verschaffen om handelspapier te herdisconteren, een effectiever toezicht op het bankwezen in de Verenigde Staten in te stellen, en voor andere doeleinden.] De Federal Reserve heeft dus het monopolie op het drukken van de dollar. Zelfs de Amerikaanse regering moet geld bij hen lenen om de begrotingstekorten te financieren.[Voetnoot: Het zogenaamde monetiseren van schuldpapier. Schulden die niet aan de kapitaalmarkt kunnen worden verkocht, worden door de Fed van de Amerikaanse regering ’gekocht’. Ze doet dit door uit het niets geld te creëren.] De rente over al deze schulden levert een groot deel van de winst voor deze banken. Wie de dollars mag drukken, heeft dus de feitelijke macht. 

3 Hoe is de Federal Reserve ontstaan?
Onder aanvoering van John Pierpont Morgan, de grondlegger van JP Morgan, werd in het geheim vergaderd op zijn privé-eiland Jekyll Island. Een zevental topbankiers reisde naar het eiland met een privérijtuig van een bevriende politicus. De tocht moest strikt geheim blijven en daarom werden alleen voornamen gebruikt. De aanwezigen waren afkomstig uit de rijkste Amerikaanse bankiersfamilies en de Rockefellergroep. Ook de Europese bankiershuizen Rothschild en Warburg waren vertegenwoordigd. Samen bezaten deze bankiers maar liefst 25 procent van alle wereldwijde bezittingen. De bankiers bespraken hoe ze het monopolie over de dollarcreatie naar zich toe konden trekken door een centrale bank op te richten naar Europees model, maar dit idee aan publiek en politiek te verkopen als een overheidsoperatie. Daarom moest een betrouwbare naam worden bedacht: The Federal Reserve. Hoewel de naam Federale Reserve anders doet vermoeden, is de bank geen eigendom van de staat maar privébezit van een aantal grote banken.[Voetnoot: Op de website van de Federal Reserve Bank van Dallas: ’De Fed is opgezet als een private onderneming en de aangesloten banken zijn haar aandeelhouders’. ] Het Federal Reserve System is in 1913 ingesteld na hervormingen in het bankensysteem door eerdere financiële crises. De commerciële banken wilden bescherming, structuur en hulp in de vorm van zelfregulering. President Wilson wilde dat de federale overheid zeggenschap zou krijgen in het kapitaal. Zo werd een compromis gesloten en kwam men uit op een stelsel van twaalf regionale Federal Reserve Banks, dat de banken in die regio zelf zouden runnen.[Voetnoot: Het systeem van twaalf regionale centrale banken lijkt op de manier hoe tegenwoordig de Europese Centrale Bank is georganiseerd. De nationale centrale banken zijn niet afgeschaft, maar zijn een onderdeel van het geheel. (Bron: Wikipedia)]

4 Hoe werd het plan aan politici en publiek verkocht?
Via bevriende politici werd het plan door de Amerikaanse Senaat en het Huis van Afgevaardigden geloodst.[Voetnoot: Een uitgebreide uiteenzetting kunt u lezen in het boek The Creature from Jekyll Island, geschreven door G. Edward Griffin (2002, American Media).] Bevriende senatoren werden ingeschakeld om collega’s te overtuigen en op kerstavond 1913 werd gestemd over het Federal Reserve System. De stemming over de Federal Reserve Act was bewust op kerstavond gepland, zodat veel volksvertegenwoordigers niet aanwezig zouden zijn en daardoor niet tegen konden stemmen. Vooral onder democraten bestond grote weerstand tegen het plan. Congresleden die wel aanwezig waren, bleken vaak niet goed op de hoogte van de precieze gevolgen van het Federal Reserve System. De bankiers hadden bewust een voor politici moeilijk te begrijpen systeem bedacht, zodat de echte bedoelingen gemaskeerd konden blijven. Het plan slaagde en door het aannemen van deze wet kregen de bankiers de beschikking over alle bankreserves in het hele land. Uit de voorpaginaverhalen de dag erna viel nergens op te maken dat er een nieuwe centrale bank zou worden opgezet.
Om het publiek ervan te doordringen dat er sprake was van een nieuw overheidsorgaan werd lang nagedacht over de juiste naam. In de plannen werd niet gesproken over een nieuwe centrale bank, dat woord kwam nergens voor. Het wetsvoorstel dat werd gepresenteerd sprak over het bundelen van de afzonderlijke bankreserves in het Federal Reserve System. Door het woord ’Federal’ te gebruiken klonk het alsof het hier om een overheidsinstantie ging, een beeld dat bewust werd nagestreefd. Daarom was er in het plan sprake van een federatie van autonome districten. Op die manier werd bovendien de aandacht afgeleid van de feitelijke concentratie van macht bij de bankiers uit New York.
Krant maakt op 24 december 1913 melding van start Federal Reserve System (bron: Fed).

5 Hoe kan een centrale bank privébezit zijn?
Vroeger waren centrale banken in handen van rijke banken (lees particulieren).[Voetnoot: Tot 2001 was de centrale bank van de centrale banken, de Bank voor Internationale Betalingen in Zwitserland, voor een gedeelte nog in handen van particulieren.] Pas in de loop van de twintigste eeuw kwamen de meeste centrale banken in handen van de overheid. Nog steeds is 100 procent van de Zwitserse centrale bank[Voetnoot: Op de website van de Zwitserse centrale bank: De Nationale Bank is een vennootschap op aandelen, geregeerd door speciale bepalingen in de federale wetgeving. Zij wordt beheerd in samenwerking met en onder supervisie van de Confederatie overeenkomstig de bepalingen van de National Bank Act. De aandelen zijn op naam en genoteerd aan de beurs. Het aandelenkapitaal bedraagt CHF 25 miljoen, waarvan circa 55 procent wordt gehouden door publieke aandeelhouders (kantons, kantonbanken, enz.). De resterende aandelen zijn grotendeels in handen van private personen. De Confederatie houdt geen aandelen.] en 50 procent van de Belgische centrale bank[Voetnoot: Op de website van de Belgische centrale bank: Het maatschappelijk kapitaal van de Nationale Bank bedraagt 10 miljoen euro en wordt vertegenwoordigd door vierhonderdduizend aandelen. Tweehonderdduizend hiervan zijn nominatief en onoverdraagbaar en worden door de Belgische staat aangehouden. Tweehonderdduizend aandelen zijn op naam of aan toonder en zijn ingeschreven op de Eurolist van Euronext.] in handen van private aandeelhouders. Wie wil kan er morgen een aandeel in kopen. Dat kan bij de Federal Reserve niet. Hier zijn de aandelen in handen van vooral de commerciële banken op Wall Street. Eigenlijk is de Amerikaanse Federal Reserve dus niet een stelsel van centrale banken, maar een stelsel van commerciële banken dat zich voordoet als nationale bank. 

6 Wie heeft de financiële macht in de VS?
Omdat de Fed niet in handen is van de overheid maar van de grote banken op Wall Street, ligt daar de feitelijke financiële macht. Volgens econoom dr. Murray Rothbard kan de Fed sinds 1913 ongecontroleerd haar werk doen: ’De Amerikaanse centrale bank (Fed) legt tegen niemand verantwoording af. Het heeft geen budget, en wordt door niemand gecontroleerd.’[Voetnoot: The Case Against the Fed, Murray Rothbard (Ludwig Von Mises Institute, 1994).] Deze bank heeft het monopolie op geldschepping en kan geld uit het niets creëren. Daardoor is het voor de bankiers op Wall Street wel heel erg eenvoudig om rijk te worden. Het uitlenen van al dat uit het niets gecreëerde geld levert enorme winsten op. Kerstbonussen van meer dan 200.000 dollar per bankier zijn inmiddels de norm geworden op Wall Street. Zo hadden de bankiers van Goldman Sachs in 2006 16 miljard dollar te verdelen. Dat resulteerde in een gemiddelde bonus van 622.000 dollar per werknemer. Partners ontvingen elk zelfs 25 miljoen dollar. Bestuursvoorzitters van de grote zakenbanken op Wall Street ontvangen trouwens standaard salarissen van meer dan 10 miljoen dollar per jaar. 

7 Hoe kregen de bankiers alle partijen zover de Fed te aanvaarden?
Om hun doel te bereiken werd pers, publiek en politiek verteld dat het Amerikaanse banksysteem stabieler moest worden, waardoor een run op de banken – zoals die in 1873, 1884, 1893 en 1907 – kon worden voorkomen. In de 25 jaar voorafgaand aan de oprichting van de Federal Reserve in 1913 waren maar liefst 1748 banken failliet gegaan. Het plan was om de verschillende bankreserves samen te voegen teneinde het aantal bankfaillissementen te beperken. Tot 1913 gingen banken namelijk failliet als spaarders na verlies van vertrouwen al hun geld van hun bankrekening probeerden te halen. Na 1913 was dit niet meer mogelijk, omdat de Federal Reserve garandeerde dat de balans van de aangesloten banken altijd zou worden ondersteund. Een bankrun was dus technisch bijna niet meer mogelijk. En hier hadden de politici wel oren naar. Politici vonden het ook wel prettig dat ze nu onbeperkt geld konden lenen van de banken, ze konden hierdoor een grotere rol in buitenlandse aangelegenheden gaan spelen.[Voetnoot: Zie voor een uitgebreide uitleg het hoofdstuk over goud.]

8 Is de dollar nog steeds ’as good as gold’?
Nee, in de jaren zestig moesten er steeds meer dollars worden gedrukt om de Vietnamoorlog te financieren. De toenmalige Franse president Charles de Gaulle, die altijd al zijn bedenkingen tegen het voor de VS zo voordelige dollarsysteem had gehad, begon samen met andere Europese landen massaal overtollige dollars in te ruilen voor goud. Amerika zag de goudvoorraad in Fort Knox steeds verder teruglopen. Daarom riep Richard Nixon, president van een land dat aan het eind van WO II de grootste goudvoorraad bezat, in augustus 1971 zijn economische adviseurs bijeen. Hun oordeel was kort maar krachtig: ’verbreek de belofte dat de dollar voor goud ingeruild kan worden’.[Voetnoot: Zie voor een uitgebreide uitleg het hoofdstuk over goud.]
De dollar verloor 95 procent van zijn koopkracht sinds de oprichting van de Federal Reserve (bron: Barron’s).

9 Wat betekent dit voor de waarde van ons geld?
Nadat Zwitserland in 1992 toetrad tot het IMF bestaat nergens ter wereld nog door goud gedekt geld. In de statuten van het IMF staat namelijk expliciet vermeld dat het landen verboden is om hun munt te koppelen aan goud.[Voetnoot: Op de website van het IMF: Articles of Agreement, Article IV, Section 2(b): ’een lid mag de waarde van zijn munteenheid niet in goud uitdrukken.’.  Zie voor een uitgebreide uitleg het hoofdstuk over goud.] We moeten het nu dus doen met ongedekt geld, waarbij de waarde hoofdzakelijk gebaseerd is op geloof, hoop en vertrouwen. Sindsdien is het voor banken van groot belang om de rol van goud te verkleinen en het vertrouwen in papier (geld, aandelen, obligaties) en virtueel geld (in de vorm van bits en bytes alleen in de computer gecreëerd) te vergroten. Om die reden is het bij vrijwel geen enkele bank meer mogelijk om goud of zilver aan de balie te kopen. In ons land is alleen de ABN AMRO via de Hollandse Bank Unie (HBU) nog actief op de fysieke goudmarkt. Ook de meeste Nederlandse private banken, gericht op vermogende klanten, blijken geen fysiek goud meer te kopen voor hun klanten.[Voetnoot: U kunt natuurlijk bij diverse banken wel een goudrekening openen, maar het betreft hier altijd ’papieren’ goud. Dit goud ligt namelijk niet bij de betreffende bank in de kluis, maar is zogenaamd niet-gealloceerd goud, het is een claim op goud. Als er een crisis komt in het financiële systeem, kunt u met uw claim waarschijnlijk achter in de rij aansluiten. ]

10 Wat waren de gevolgen van de ontkoppeling van dollar en goud?
Het leidde tot de eerste dollarcrisis, waarbij de waarde van de dollar in een paar jaar tijd halveerde, en de prijs van goud, die tot 1971 was vastgezet op een prijs van 35 dollar per ounce (31 gram), naar 800 dollar steeg, onder meer door de vlucht uit de dollar. Door al deze ontwikkelingen dreigde eind jaren zeventig de inflatie helemaal uit de hand te lopen. Paul Volcker, voorganger van Alan Greenspan en van 1979 tot 1987 president van de Amerikaanse centrale bank, greep in en verhoogde de rente tot de nu bijna onvoorstelbare hoogte van boven de 15 procent. De strategie had succes, het vertrouwen in de Amerikaanse munt keerde terug, maar de wereldeconomie belandde wel in een recessie. Sinds de rente begin jaren tachtig haar top bereikte, kreeg de Fed de zaak steeds meer onder controle en begon de rente aan haar 25 jaar lange daling.
Om de dollar te redden moest de Fed de rente begin jaren tachtig sterk verhogen. Daarna bleef de rente twintig jaar lang dalen (bron: Fed).
En een dalende rente werkt als een straalmotor achter de wereldeconomie. Beleggingen in huizen (hypotheken worden immers goedkoper) en aandelen (bedrijven kunnen goedkoper financieren) worden steeds interessanter en ook obligaties worden steeds meer waard als de rente daalt. Door de steeds lagere rente konden mensen steeds meer lenen. Mede daardoor zijn de prijzen van huizen en aandelen sinds 1980 zo enorm gestegen. Er is sprake van een wereldwijde kredietluchtbel. 

11 Wat was de eerste speculatieve luchtbel ooit?
We mogen in Nederland trots zijn dat de eerste echte beleggersgekte, de tulpenmanie, hier al in de zeventiende eeuw plaatsvond. Nog steeds verwijzen Amerikaanse economen naar deze moeder aller bubbels. De tulp werd in 1562 vanuit Turkije, via Antwerpen en Mechelen, in Amsterdam geïntroduceerd. De tulp werd als superieur aan alle bloemen gezien, zoals de diamant aan het hoofd van alle edelstenen staat. De handel in tulpenbollen nam een grote vlucht. In 1627, we waren toen de rijkste land van Europa, begonnen rijke patriciërs tulpen te verzamelen en te verhandelen. Het zorgde voor steeds hogere prijzen. Meer en meer Amsterdammers werden door het speculatievirus aangestoken en namen extra leningen op hun huis om meer in tulpen te kunnen investeren. Eén tulpenbol was op een gegeven moment goed voor één jaarsalaris. In 1636 bedachten slimme handelaren zelfs de mogelijkheid om opties op een tulp te kunnen kopen. Maar op 3 februari 1637 bleek er niemand meer te vinden die nog hogere prijzen voor een tulp wilde betalen. De ene verkoop lokte de andere uit en de crash was een feit. Dit klassieke patroon, hebzucht die omslaat in angst, is altijd weer goed voor instortende markten. Pas tijdens de daling worden de excessen van de hoogconjunctuur zichtbaar. Het gebeurde ook weer tijdens de gekte rondom de wonderen van de South Sea Company in 1720, de aanleg van spoorlijnen rond 1830 in Engeland en rond 1870 in de VS en natuurlijk tijdens de internet- en aandelenlease-gekte van de jaren negentig. En altijd weer bleken banken het vuurtje lekker te hebben opgestookt door te veel krediet te verlenen en te veel spaarders tot beleggen te verleiden. 

12 Kunnen bankiers een vertrouwenscrisis opvangen?
Bankiers kunnen heel veel problemen en crises opvangen en bijsturen, maar als er een vertrouwenscrisis komt in de munt waarop het systeem is gebaseerd, staan ze machteloos. Per dag gaat er 3000 miljard dollar om op de valutamarkten. Tijdens een dollarpaniek wordt dat waarschijnlijk meer dan 10.000 miljard dollar. Er is niemand op deze aarde die dat kan opvangen. Bovendien zorgt dollarpaniek ook onmiddellijk voor wereldwijde beurspaniek. De kans is groot dat in dat geval belangrijke financiële markten stil komen te liggen. Omdat ze (tijdelijk) worden gesloten of omdat systemen de grote handelsstromen niet meer aankunnen of omdat er simpelweg geen tegenpartij meer te vinden is om de handel mee te drijven.

About Author

afbeelding van admin
Jean Walraevens
Mijn bedoeling is alle mogelijke informatie die belangrijk kan zijn om te weten voor het publiek te publiceren op deze website. Alles wat voor door de Main Stream Media wordt gecensureerd wat de lezer kan benutten om zichzelf en zijn vermogen te beschermen trachten wij op deze website te publiceren.