Vertrouwen in fiatgeld
Momenteel wordt het geld wat momenteel gedrukt wordt en ingeput wordt in de computers door niets gedekt. De enige dekking is vertrouwen. Fiatgeld wordt dit genoemd. De waarde van dit fiatgeld is afhankelijk van het vertrouwen wat er in gesteld wordt. In de periodes dat de een Goudstandaard werd gehanteerd werd het geld gedekt door de waarde van het achterliggende goud. Sinds het loslaten van deze Goudstandaard kunnen centrale banken net zo veel geld printen als ze maar willen, zonder dat er de tegenwaarde aan goud hoeft te zijn. Zolang het vertrouwen er is, is er niks aan de hand. Valt dit vertrouwen weg dan blijft er van de waarde van het fiatgeld weinig of niets meer over. In die fase beginnen we nu wereldwijd te komen.
Banken
Het uit het niets gecreëerde geld vindt haar weg in de markt als zijnde “leningen” of “schuld”. De centrale banken lenen het uit aan de private banken of overheden tegen een rentevergoeding en de private banken lenen het weer uit aan hun cliënten tegen een hogere rente. Doordat er onbeperkt geld is geprint zijn de leningen navenant meegegroeid. Zo erg zelfs dat complete landen in de problemen zijn gekomen omdat hun schulden zo hoog zijn geworden dat het voor de meesten niet meer mogelijk is om alléén al de rentekosten terug te betalen. Er is zo ontzettend veel fiatgeld geproduceerd, dat de afnemers ervan inmiddels bezwijken onder de schuldenlast. Ook de private banken hebben enorme schulden bij de (overigens ook private)centrale banken. Weliswaar is dat geld weer uitgeleend aan andere partijen, maar als die in moeilijkheden komen dan heeft dat directe en fatale gevolgen voor de banken. Alles hangt aan elkaar en stort in als een kaartenhuis als de schakel tussen lenen en aflossen wordt verbroken.
Overheden
Bij overheden is het al net zo gesteld, ook die leven ver boven hun stand. Jaar op jaar worden nieuwe schulden gemaakt. Voor schulden die moeten worden afgelost worden weer nieuwe leningen uitgeschreven en per saldo neemt de staatsschuld alleen maar toe in plaats van dat het minder wordt. Als morgen de balans wordt opgemaakt en we zouden af moeten rekenen met elkaar dan draait dit uit op een mondiaal faillissement.
Kaartenhuis
Hebben ´gewone´ mensen en zelfs ook politici moeite om een juist begrip te krijgen van hoe het financiële systeem nou eigenlijk in elkaar steekt, banken weten als geen ander dat het allemaal kaartenhuizen zijn die in elkaar donderen als er ergens hiaten ontstaan in de cashflow. Het is dit probleem waar we momenteel mee geconfronteerd worden. Griekenland, Ierland, Portugal, Spanje en Italië staan in de positie dat ze in de nabije toekomst niet meer aan hun verplichtingen zullen kunnen voldoen. Het rentepercentage over hun schulden loopt dan snel op naar onverantwoorde hoogtes. Ook de Verenigde Staten hebben onlangs het schuldenplafond moeten verhogen van 14.200 miljard naar 16.200 miljard dollar. Het steeds meer geld (lees: leningen, schulden) pompen in deze landen doet de problemen alleen maar vooruitschuiven en zal het niet oplossen, eerder verergeren. Na het loslaten van de Goudstandaard waren de banken eindelijk verlost van de groeibeperking die de Goudstandaard met zich meebracht. Er kon namelijk niet meer geld geproduceerd worden dan dat er goud in de kluizen van de centrale banken lag opgeslagen. Na het loslaten van de Goudstandaard kon er zoveel geld gecreëerd worden als de banken maar wilden en deed goud er niet meer toe. Vanaf die tijd spraken de bankiers eigenlijk een beetje meesmuilend over goud. Nu het vertrouwen in fiatgeld aan het afnemen is begint de interesse voor goudbezit weer te groeien, niet in het minst door bepaalde centrale banken zelf. Ondertussen wordt goudprijs door de centrale en private banken kunstmatig laag gehouden door het steeds maar weer dumpen van grote hoeveelheden papiergoud in de markt. Zodat ze aan lage prijzen fysiek goud kunnen aankopen. Op een bepaald moment lukt dit niet meer omdat de vraag van particulieren naar goud zo groot wordt dat de banken niet meer in staat zijn om deze prijzen te drukken. Het opzet van de centrale banken om stiekem goud in te kopen is om hun positie bij een verwachte “financiële meltdown” zoveel mogelijk te beschermen.
Jacht op goud begonnen
Terwijl de centrale banken in de media roepen dat goud niet interessant of belangrijk is leren ons de cijfers iets anders. Vorig jaar bijvoorbeeld groeide het goudbezit van de gezamenlijke centrale banken met een factor 4. Zelfs de ECB en de ´centrale bank´ van de centrale banken, de Zwitserse Bank of International Settlement (B.I.S.) verdrievoudigde haar voorraad in één jaar tijd. Vreemd terwijl ze de bevolking voorhouden alles onder controle te hebben met het huidige financiële systeem. De gold rush van de centrale banken weerspiegelt het dalend vertrouwen tussen ’s werelds economische grootmachten. Volgens sommige opiniemakers luidt het zelfs het einde in van het rijk van de dollar.
Nationalisering goudmijnen
Daarnaast zijn er verschillende landen die haastig bezig zijn met de goudmijnen die in hun land liggen te nationaliseren.
Repatriëring goud naar eigen land
Verder is bekend dat zo goed als alle landen het goud dat ze bezitten maar elders hebben opgeslagen reeds naar eigen land hebben gehaald of volop bezig zijn met de repatriëring ervan. Dat dit allemaal gebeurt in de grootste geheimhouding en dat zo een geschiedkundige operaties nauwelijks of niet de main stream media halen, doet alleen maar het ergste vermoeden.
Papiergoud
Al deze handelingen en de veranderde opstelling naar goud door de centrale banken, wijzen erop dat het een en ander gaande is in de wereld. Partijen zijn hun posities aan het innemen. Naarmate het “schuldenspook” verder waart, zal de aanslag op fysiek goud voortduren en de prijs nog stevig opdrijven. Zodra de situatie in de wereld escaleert en het moment is aangebroken dat ook de goudcertificaten zullen worden ´verzilverd´ breekt de hel pas echt los want dan zal uitkomen dat de banken tientallen keren meer ´goud´ hebben verkocht dan er ooit is gedolven. De bankiers zijn dus niet alleen verantwoordelijk is voor het ongelimiteerd creëren van fiatgeld, maar zij hebben hun positie ook misbruikt om ´fiatgoud´ te creëren. Door dit niet bestaande goud regelmatig op grote schaal in de markt te dumpen trachten zij de prijs van het “echte” goud zodanig te manipuleren dat het bedrog niet boven water zal komen.
De onvermijdelijke ´monetaire meltdown´ die er zeker zal komen zullen edelmetalen hun oorspronkelijke dekkingsfunctie weer teruggeven. Men zal beseffen dat ´groei van de economie´ aan fysieke wetten gebonden is. Door hun magische aantrekkingskracht op de mens zijn edelmetalen hiervoor de meest aangewezen grondstoffen.
Terug naar een Goudstandaard?
We vrezen dat deze vraag overbodig is. Niet politici of andere beleidsmakers maken deze keuze, de markt dwingt de uitkomst altijd af. We zullen naar een (soort) Goudstandaard evolueren, of we dat nu graag willen of niet. Ofwel wordt er een nieuw financieel systeem geïmplementeerd waarin fysiek goud een belangrijke rol zal spelen ofwel evolueert de markt uit zichzelf op een gegeven moment naar een nieuwe Goudstandaard. Welke van de twee opties het zal worden weet niemand. We hebben enkel nog het raden naar wat de toekomst in petto heeft.
Wat we wel weten is dat bij vorige implosies van een fiatgeld systeem en de overschakeling naar een nieuw systeem, de hoeveelheden fiatgeld en bezittingen uiteindelijk overeen dienden te stemmen met de waarde van het aanwezige goud in de kluizen van de centrale banken. Of anders gesteld, als we vandaag zouden terugkeren, dan moet de goudprijs de lading dekken. Afgaande op de gewone geldhoeveelheid (giraal geld & krediet) en het aanwezige goud bij de centrale banken, dan bekomen we al snel een goudprijs rond 11.000 dollar/ounce!
Zo ver zijn we vandaag nog niet, maar het geeft alvast een idee wat de mogelijke conversieprijs voor goud kan worden indien we overgaan op een nieuwe Goudstandaard. Een terugkeer van een Goudstandaard kan enkel nog vermeden worden indien de maatschappij drastisch in de uitgaven snoeit, schulden afboekt en soberheid te toon spreidt.
