Tegenwoordig is het mode om overal in het financieel systeem zeepbellen te ontdekken. Dat zich op de obligatiemarkten een zeepbel heeft gevormd, wordt door vrijwel niemand betwijfeld. Sommigen zien ook zeepbellen op de Amerikaanse beurzen, in de vastgoedsector en ga zo maar door. Het vervelende aan ‘bubbles’ is dat ze uiteindelijk uiteenspatten, meestal met dramatische gevolgen. Het blazen van zeepbellen moet onvermijdelijk leiden tot een herwaardering van het goud, al was het maar bij gebrek aan alternatieven.
De zeepbellen in het financieel systeem kunnen louter en alleen op rekening van de centrale banken geschreven worden. Die hebben de gewoonte ontwikkeld om alle mogelijke problemen te counteren met een ruime monetaire politiek. Die strategie werd al gehanteerd door Alan Greenspan, de voormalige president van de Amerikaanse centrale bank die nu volop kritiek spuit op zijn opvolgers Ben Bernanke en Janet Yellen.
Het ultieme voorbeeld van een ruime monetaire politiek is echter Japan, waar de centrale bank het monetair systeem heeft uitgehold tot een niveau dat door niemand voor mogelijk werd gehouden. De Japanse overheid heeft zelfs het uitgeven van obligaties moeten stopzetten wegens een gebrek aan belangstelling. Niemand is natuurlijk bereid om papier te kopen dat niets opbrengt of zelfs geld kost.
De Europese Centrale Bank is hard op weg om het voorbeeld van Japan te volgen, met als extra bezwarend feit dat Mario Draghi en zijn team ook nog eens alle sociale principes aan de laars heeft gelapt. Met als gevolg dat de Europese integratie een proces is gedoemd om te mislukken. Die mislukking zal een tijdbom onder de euro leggen en dat zal niet zonder gevolgen blijven voor onze portemonnee. Wie wil dat die portemonnee gevuld zal blijven, kan er beter wat goud instoppen. De euro strijdt namelijk op verloren stellingen, zoveel is zeker.
